Ik probeer een voorstelling te maken.

Ik probeer een voorstelling te maken.
Je wordt geboren in Indië.
Je vader is Indisch (ergens schijnt er Nederlands bloed te zitten), en je moeder is een inlandse.
Als kind speel je onbezorgd met Nederlandse, Nederlands-Indische en inlandse vriendjes. De kampongs zijn je speelplaats. Inlands vind ik raar woord trouwens maar goed… Iedereen weet wat ik bedoel. Je gaat naar een Nederlandse school. Je spreekt vloeiend Nederlands, Madoerees, Javaans en nog wat andere talen/dialecten. Kortom je bent kind, en je vriendjes komen uit alle lagen van de bevolking.
Dan breekt de oorlog uit. Net daarvoor werd je vervroegd opgeroepen tot de dienstplicht. Je valt onder Nederland, dus automatisch vecht je voor Nederland. De kampen op Java, de Birma-Thailand spoorlijn en het vliegveld Ubon overleef je. Je komt terug in een verscheurd thuis. Sommige van je vriendjes van vroeger zijn nu je vijanden. Er is geschoten op je familie, je zusters opgepakt door de Jap, en op een manier behandeld die verre van menselijk is. Je ouders gescheiden in kampen gezet. Familieleden onthoofd, vrienden hebben op afgrijselijke manier de dood gevonden. Je bent boos… De wereld die je achterliet is niet meer!

Dan begint een nieuwe hel!
Verplicht te vechten tegen de mensen, waar je mee bent opgegroeid. Nog meer dood en verderf kruist je pad.
Daarna mag je je land, je vader, moeder, zusters achterlaten…. Ze kunnen nog niet weg!
Vertrek naar het land waar je voor vocht. Het verre koude en onbekende Nederland.
Daar zullen ze je vast als held ontvangen. Per slot van rekening vocht je voor haar… Het rood, wit, blauw.
Zonder aarzelen was het “het Wilhelmus” waar je het voor deed.
En dan het verraad!
Je bent niks… Een nummer… Niet gewaardeerd…zelfs gediscrimineerd… dood gezwegen!
Je vader overlijd in het verre Indonesië (zoals het nu heet). Je bent er niet bij, en je kan er ook niet heen. Je moeder overlijd… Maar dat hoor je pas een jaar later! Je weet niet eens waar ze begraven zijn.

Jij…..Mijn Pa’tje maakte dit, en heel veel meer mee.

Waardering, erkenning en uitbetaling van je soldij zou je nooit ontvangen. Dat heeft je altijd onnoemelijk veel pijn gedaan. Dit verraad van je eigen vaderland!

Ik probeer het me voor te stellen, maar ik kan het bijna niet. Hoe kan een mens dit verwerken in een mensenleven? Verwerken bestond uit verbergen achter stevig gesloten deuren, gecreëerd door de jaren heen. Soms een klein kiertje open. Daar, door die kiertjes kropen de weinige verhalen, glimpen van woede, frustratie, pijn,verlies,onmacht, heimwee, verraad….en soms,heel soms dacht ik een traan te zien. Dan….net zo snel als dat kiertje open ging, sloegen de deuren met een bijna hoorbare knal weer dicht.

Mijn plan is jouw deuren weer wagenwijd te openen. Je stille leed een geluid te geven.

Mijn hoop is dat jou ooit de gerechtigheid wordt gegund, waar je oh zoveel recht op hebt.