Renske Jansen

Mijn naam is Renske Jansen, geboren in 1991 te Harderwijk.
Wie mij voor het eerst zou ontmoeten, zou niet snel aan mij opmerken dat ik een Indische kant heb. Stevig Hollandse bouw en lang blond haar.  
Mijn opa Andries Verhoeve was een Fries uit Leeuwarden en mijn oma werd geboren in Solo tegenwoordig het huidige Surakarta. Op familie foto’s vielen mijn broertje en ik altijd op omdat wij in tegenstelling tot mijn andere Indische familieleden blond waren. Niet gewoon blond bijna wit. Mijn opa noemde ons vroeger altijd zijn schaapjes. Als ik op een Pasar rondloop met mijn oma, moet ze vaak uitleggen dat ik toch echt haar kleindochter ben.
Het was zelfs zo erg dat ik op de bassischool aan mijn moeder vroeg : ‘Mama ben ik wel van jou? In de klas geloven ze niet dat jij mijn moeder bent!’

Nu ik ouder ben en in de spiegel kijk zie ik het evenbeeld van mijn moeder terug. Echter de blonde variant dan. Want het enige waar mensen iets Indisch aan mij zien zijn soms mijn ogen of mijn neus. Oja, ik eet standaard rijst met een lepel.

Vroeger, toen ik klein was, vond ik het heerlijk om in de oude kast van mijn opa en oma rond te snuffelen. Ze hadden een paar schoenendozen vol foto’s. Er waren ook foto’s uit een land dat ik niet kende. Foto’s van mijn oma en haar tweelingbroer haar moeder in Sarong met een tropische achtergrond.
Ik vroeg altijd naar de verhalen en soms kreeg ik ze te horen. Mijn oma is geen prater en nu nog steeds krijg ik met moeite de verhalen van toen te horen.
‘We waren nog klein we weten er niks meer van, we leven nu en niet meer toen.’ 
Hoewel mijn oma 14 jaar was toen ze in Nederland kwam, bleef ze zeggen dat ze niks wist. Daardoor verslond ik boek naar boek over Indië. Ik struinde met mijn moeder de pasar af naar Indische boeken en verhalen. Tot het moment daar was dat ik ze zelf begon te schrijven. Ik moest en zou het verhaal van mijn familie op papier zetten. Een klein artikel op een website zorgde er voor dat er zoveel reacties kwamen dat er uiteindelijk een boek met verhalen werd geschreven over de Indische gemeenschap van Harderwijk. Er kwam een boekpresentatie waar ik het eerste exemplaar in mijn handen kreeg. Er werd geroepen om een Kumuplan en die kwam er!  En toen was daar de Pasarmalam in Harderwijk. Dit jaar voor de 3^e keer georganiseerd en waar enorm veel bezoekers op afkomen ieder jaar weer.

Alleen dat besef, elke keer als ik weer naar mijn oma kijk. Ze wordt 81 dit jaar. Oud ooms en tantes worden ouder. De eerste generatie is verdwenen de tweede generatie staat ook aan de afgrond van de geschiedenis. De verhalen van weleer, steeds is er minder kans om ze te verzamelen.
Ik voel mij af en toe de verhalensprokkelaar. Steeds kan ik nog een stukje uit het vuur halen van de geschiedenis totdat alle verhalen voorgoed zijn opgebrand en in de vergetelheid zijn geraakt.  

Schrijven, totdat de verhalen op zijn, dat zal ik altijd blijven doen. En dan het liefste met een stuk spekkoek en een glas Tjendol ernaast!