Verona Tawaris

Ik zal mezelf voorstellen.

Ik ben de dochter van Leopold Tawaris (roepnaam Leo).Mijn vader werd geboren in het toenmalige Nederlands-Indië op 14 november 1923 in Soemenep (Sumenep). Een plaats op het eiland Madoera. Dit eiland ligt ten westen van het eiland Java, en behoort tot Oost- Java. Hij was de jongste van drie kinderen, twee zussen boven zich.

Al enige tijd ben ik bezig met een zo volledig mogelijk document over mijn vader. Het wordt het verhaal van mijn vader over de periode 1941 tot 1950. Zijn diensttijd als KNIL militair, zijn krijgsgevangenschap in de Japanse interneringskampen (jappenkampen), eerst op Java, vervolgens werd  hij dwangarbeider  aan de beruchte Birma-Thailand spoorlijn (de dodenspoorlijn) en het laatste half jaar, tot aan zijn bevrijding op 15 augustus 1945 aan de landingsbaan in Ubon (dicht bij de grens van Laos). Bij terugkeer in 1946 werd hij ingedeeld bij de A-divisie, en volgde zijn acties tijdens de politionele acties gedurende de periode 1946 tot 1950 in het toenmalige Nederland –Indië. Vanwege de opheffing van het KNIL ging hij over naar KL , en vertrok naar Nederland waar hij op 4 december 1950 aan zou komen.Tot 1956 diende hij nog voor het KL, waarna hij het burgerleven in zou gaan. Het onderdak voor hem, zijn eerste echtgenoot en mijn oudste (half)zus zou geruime tijd bestaan uit een pension gelegen in Noordwijk aan Zee. Nooit zou hij zijn Indië meer terug zien. En nooit zou hij zijn beide ouders meer zien. Zij stierven in 1954 en 1957, ver weg van het koude Nederland.

De onderzoeken naar mijn vader verlopen soms stroef en vergen heel veel leeswerk en gepuzzel. Veel email verkeer tussen instanties, auteurs van boeken en hulpgevende mensen die ik leerde kennen van het internet. Vooral via Facebook. Google geeft ook zeer veel informatie. Tenminste …als je weet waarnaar je zoekt. Dat is niet altijd het geval. En vaak zit ik op dwaalsporen.

Ik schrijf dit vooral ter ere van mijn vader Leopold Tawaris. Zodat zijn stille verhaal dat nooit verteld werd, een geluid krijgt en nooit vergeten wordt. Maar ook voor mijn moeder, die jaren met hem en zijn verleden heeft geleefd. Voor mijn boers en zussen, en onze kinderen, zodat die een beeld krijgen van hun vader en opa in een periode die wordt vergeten door de Nederlandse staat.

Van tijd tot tijd zal ik hier verhalen plaatsen die betrekking hebben op mijn vader, maar ook van andere familieleden. Mijn hoop is dat velen dit ook gaan doen. Met z'n allen kunnen we ervoor zorgen dat er geen geschiedenis verloren gaat, met z'n allen schrijven wij geschiedenis.

met vriendelijke groetjes,

E. E. Verona Tawaris trotse dochter van een KNIL soldaat