MAG IK EVEN GAL SPUWEN ?!?!

De afgelopen jaren werd ik regelmatig uitgenodigd om weer een petitie te ondersteunen en te tekenen. Vele goede doelen vlogen over mijn scherm. De bescherming van jonge zeehonden, het ondersteunen van de vrije vogels op de weidegronden, de Indische Kwestie, het Traktaat van Wassenaar, het behoud van nog veel meer prachtige uitgangspunten.
Bij elk verzoek dat bij mij binnenkwam werd ik gelijk getroffen door de kennelijke noodzaak die de initiatiefnemers/sters onderschreven als “keihard nodig om hier tegen in het geweer te komen en daardoor, met name, overheden min of meer te dwingen de wensen van de petitiemakers uit te voeren.
Aan mij werd het overgelaten of ik al dan niet mijn handtekening wilde leveren om maar zoveel mogelijk zieltjes bij elkaar te krijgen. Praktisch ieder verzoek dat bij mij binnenkwam en nog steeds binnenkomt, had onmiddellijk mijn sympathie en was ik genegen om onmiddellijk mijn unieke handtekening te plaatsen

Maar op het moment suprême van deze – voor mij – zeer belangrijke handeling bekroop mij het gevoel van; “wacht even, waar teken je precies voor, sta je er wel helemaal achter, zijn er geen alternatieven en nog meer van dat soort argumenten.
En, ja hoor, er schoten en schieten mij dan onmiddellijk diverse andere argumenten te binnen om niet te tekenen, terwijl ik tegelijkertijd de neiging heb om wel te tekenen.
Nou dat is een dilemma.
De laatste handtekening heb ik gezet voor De Indische Kwestie waarin gevraagd werd om achterstallige salarissen en schadevergoedingen te betalen voor die mensen die in het voormalig Nederlands Indië en daarna in Nederland schandalig tekort zijn gedaan.

Dan is er weer een petitie opgesteld om de Tweede Kamer te forceren om een groot parlementair onderzoek te doen naar de gebeurtenissen tijdens de Bersiap periode. Natuurlijk was ik in eerste instantie onmiddellijk bereid om dit mee te ondertekenen. Maar tegelijkertijd ontstond er weer een dilemma bij mij.
Desondanks sloot ik mij aan bij de groep die in april j.l. ging demonstreren om aandacht te vragen voor de gehele Indische Kwestie. Peggy Stein, Anton Te Meij en nog andere vrijwilligers hadden de voorbereidingen perfect gedaan. Een kanjer van een podium laten zetten, geluid en beeldschermen aan laten brengen zodat al die honderden en honderden mensen die toegezegd hadden te komen en die via facebook harde taal schreven naar de overheid alleen nog maar hoefden te arriveren bij het gebouw waar de NIOD in is gezeteld.

Wij zouden die Regering wel eens hardop, vlak voor het Paleis op de Dam, laten horen welk een houding zij vertoonden naar al die Nederlands-Indische en Moluksde mensen die vragen om erkenning van het leed dat hen is overkomen. Dat overkomen had grotendeels te maken met het beleid dat door Nederland werd gevoerd ten aanzien van een eventuele onafhankelijkheid van Indonesie dat zich inmiddels al bijna direct na de oorlog met Japan tot een zelfstandig land had verklaard.

MAAR………VOOR DE WEL AANWEZIGE VRIENDEN EN VRIENDINNEN WERD DIE DAG TOCH ENIGSZINS EEN SOF.
Tjonge, tjonge, wat werden de organisatoren en de strijdbare aanwezigen in de steek gelaten.
Er bleken duizenden anderen niet te zijn gekomen. Oh ja, natuurlijk zijn daar ook weer duizenden redenen voor.
Nee, ik stond daar ook en voelde mij meer dan in de steek gelaten, ik voelde mij belazerd en bedonderd.
Oh ja, de mensen die er wel waren, dat waren er wel zo’n 700, deden stinkend hun best, genoten van het dagprogramma en waren trots ze te kunnen uiten.

EDOCH, TOEN BLEEK DAT OOK ONZE KONING IN HET PALEIS AANWEZIG WAS MET ALLE AMBASSADEURS VAN ONZE BUITENLANDEN,
werden al die afwezigen heel erg gemist. Het maakt nogal uit of 700 of 7000 mensen hun afkering uiten voor het Regeringsbesluit (kennelijk) om niet serieus in te gaan op de rechtvaardige wensen van onze gemeenschap.

En dan is het moment bij mij aangebroken om mijn handtekening voorlopig aan iedere actie en petitie te onthouden, mede omdat die op voorhand zal mislukken omdat enerzijds de Indo moe is van al dat geharrewar. Daarbij komt nog dat de Indische wereld bol staat van allerlei tegengestelde meningen en opvattingen. Eenheid in verschillende zaken komt er nooit, iedereen weet het beter.
Je wordt als organisatie van het protest voor schut gezet en faliekant in de steek gelaten, nee, niet alleen die organisatie. JE LAAT IEDEREEN IN DE STEEK EN VOORAL JEZELF.

Daarom wil ik eindigen met zoals het vroeger ging toen wij na en tijdens de Bersiap periode in Nederland kwamen moesten wij, en onze ouders en grootouders het ook allemaal zelf uitzoeken. En wij hebben het gefikst. Toen is het gelazer al begonnen, en verdomme, we zullen het nu ook wel weer fiksen.
Of sneuvel ik in mijn optimisme en is het slechts een Fata Morgana.
Ik wil geen pessimist zijn, dus moet ik nu bedenken hoe we Den Haag wel kunnen bereiken.
Van jullie vraag ik; “denk met ons mee”, alsjeblieft.
Sampai

#indischekwestie

contact: indischekwestie@gmail.com

Partijen