Nederlands
English
Mijn vader was soldaat in het KNIL. Hij ging als jonge man naar Nederlands Indië. Hij trouwde met een Indisch meisje en kreeg kinderen. Ze zijn in 1935 met verlof naar Nederland geweest. De jaren daarna leefden ze vredig en in goede harmonie. In de 2e wereldoorlog werd hij geïnterneerd. Hij heeft 3 1/2 jaar in een Japans concentratiekamp gezeten. In dat kamp heeft hij diverse ziekte gehad en veel honger geleden. Na de oorlog kwam hij ziek en bijna blind terug bij ons gezin. Terug in Nederland bleek hij bijna blind en daardoor zodanig invalide hij geen normale baan kon vinden. In de jaren na de oorlog kreeg mijn vader een invaliditeitsuitkering en later pensioen. Met een groot gezin als het onze (10 kinderen) was dat geen vetpot. Mijn vader klaagde nooit, maar je kon zien dat hij zorgen had. Door een krantenwijk en een volkstuin te nemen kon hij het gezin voldoende voeden en af en toe een extraatje geven. Zelf had hij niet veel nodig en alles ging zoveel mogelijk naar ons, de kinderen, zodat wij fatsoenlijk gekleed en gevoed naar school konden gaan. Wij hebben een fijne jeugd gehad, het ontbrak ons aan niets. Waar ik het soms moeilijk mee had was dat ik de kleding van anderen, zoals mijn zus en buurmeisje moest dragen en dat er weinig of geen geld was voor cadeautjes als ik werd uitgenodigd voor een verjaardagsfeestje. Gelukkig waren dit geen halszaken en was ons gezin bijzonder omdat wij Indisch waren en mijn moeder heel erg lekker kon koken. Mijn moeder kon met weinig een geweldige Indische rijsttafel op tafel toveren waar iedereen die dat wilde kon aanschuiven. Menig vriend(innet)je heeft bij ons thuis voor het eerst Indisch gegeten. Het gezegde van mijn ouders was waar 10 eten kunnen ook 12 eten en hoe meer zielen hoe meer vreugd. Toen mijn vader 65 jaar werd kreeg hij naast zijn pensioen AOW en kreeg hij het voor het eerst financieel goed. Hij heeft hier helaas niet lang van kunnen genieten. In dat zelfde jaar werd bij hem kanker geconstateerd en hij overleed op de leeftijd van 65 jaar en 9 maanden.
De jaren dat hij geïnterneerd heeft gezeten zijn nooit gecompenseerd, hij heeft over die periode geen salaris of vergoeding ontvangen. Ik vindt het een grof schandaal dat de Nederlandse regering nooit tot uitkering is overgegaan. Jammer genoeg kwam ik er te laat achter dat de mogelijkheid om compensatie aan te vragen bestond. Ik heb in februari 2018 alsnog een formulier ingevuld, maar kreeg zoals was te verwachten nul op het rekest. Nu nog leven er mensen en hun kinderen die hebben geleden in de 2e wereldoorlog en ik hoop dat deze nog voor hun dood gecompenseerd worden voor hun ontberingen.
Fiene Ligthart
#indischekwestie