Nederlands-Indië: de onbetaalde rekening

 

Beste politicus, ambtenaar en jurist,

Ik schrijf u namens mijn ouders en grootouders en namens de duizenden mensen die ik de afgelopen tijd heb gesproken in verband met de al 71 jaar slepende en onopgeloste ‘Indische Kwestie’ omtrent compensatie oorlogsschade én de ‘backpay’ van salarissen uit de oorlogsjaren Nederlands-Indië.

Na 70 jaar wordt er door Kabinet Rutte II op aandringen van Staatssecretaris Martin van Rijn dan eindelijk iets gedaan aan het uitgestelde recht op salaris. Moreel worden de dan nog slechts een paar honderd in leven zijnde ambtenaren en militairen tegemoet-gekomen met een erkenning van niet-genoten salaris. De rest is overleden. Het betreft een morele eenmalige toekenning en het Kabinet Rutte II sluit de eerder overledenen uit. Ook hun weduwen en hun kinderen wordt de pas afgesneden naar een ‘morele’ uitkering van dat salaris. Dit laatste én de minimale toekenning van de Regering levert nóg meer leed op dan de instanties zich realiseren.

Hieronder enig uitleg en wat woorden over het gedrag van u, vele politici, ambtenaren en juristen in de loop der tijd.

Nog voordat de oorlog uitbrak in Nederlands-Indië, nog vér voor de Japanse bezetting heeft u gesteggeld over de dreiging die er lag voor uw kapitaal in Nederlands-Indië.

Een groot dilemma deed zich namelijk al jaren voor. De angst dat u uw onderneming in Nederlands-Indië zou kwijtraken én het behoud van uw wereldpositie in Handel.

Nederland had een dagelijkse behoefte aan zekerheidsstelling en groei. Aan een bruisende handel. En niet alleen Nederland had behoefte aan behoud van haar kapitale grootmacht. Ook de zogenaamde partners én de communisten. Ik hoef u niet uit te leggen wat er op het spel stond. Dat heeft u zelf heel goed bijgehouden en steeds geagendeerd in Den Haag, in Londen en Washington.

U deed gewoon uw werk. En u was Christelijk genoeg om het idee te hebben dat u goed deed en dat het voor iedereen goed was met de hand op de knip voor slechte tijden. U zocht vanuit deze waarden en normen naar slimme manieren om verschoond te blijven van twee zaken. Schuld en verlies. Economisch verlies.

Ik hoef u ook niet uit te leggen dat Nederland haar Nederlanders in Nederlands-Indië het liefst ‘wit’ hield. Geen vermenging van ras. Dat de handelsmannen, overheidsdienaren en militairen die naar Indië vertrokken om ‘aan den arbeid’ te gaan en te bouwen aan de toekomst van henzelf en van Nederland, impliceerde niet dat men makkelijk aan deze doelstelling kon voldoen.

Zacht en aardig als de wereld daar was, serviceverlenend, zo u wilt dienend, als de wereld daar was, ontmoette men ook de schoonheden daar. Verliefd worden op een inlandse vrouw was dan misschien onwenselijk, maar het tegengaan zowaar onmogelijk. Daar komen kinderen van. Gemengde kinderen of ook wel Indo-Europeanen of Indo’s. Er ontstond een Indische Gemeenschap van welgeteld zo’n 300.000 mensen rijk als we de verschillende wetenschappelijk onderbouwde artikelen mogen geloven. U vergeet ‘even voor het gemak’ de niet-erkende achtergebleven kinderen.

Dan is het oorlog. U verklaart de oorlog aan Japan. De Tweede Wereld Oorlog Nederlands-Indië. U staat onder druk. De zogenaamde vrienden, uw handelspartners die u prefereert voor het intact houden van uw sterke positie in de westerse economie, staan onder druk en vormen een bedreiging voor úw bezit en uw positie in de wereldmarkt.

Er is een tekort aan personeel. Militair personeel. Verdedigers aan het front. U zet uw positie in en dealt met de partijen die u in de oorlog met Duitsland, de Tweede Wereld Oorlog in Europa, ondersteunen. U heeft ze nodig. Nederland had niet alleen behoefte aan bescherming vanuit deze geallieerde landen waar het land mee samenwerkte. U buitte ook uw bescherming uit, want Ú had wat in te wisselen. Een gouden economie. Waarbij u zelfs de behoefte uitsprak ook daarin ‘in de lead’ te willen blijven.

U dacht daarmee weg te komen. U zette de Nederlanders uit Nederlands-Indië in, uw overzeese landgenoten. Ook zette u uw jeugd uit Nederland in. Zij, die in oorlogstijd in Nederland om een baan en een toekomst verlegen zaten. En u ronselde ‘inlanders’ uit Nederlands-Indië. Eenzelfde gouden toekomst, eer, een mooie positie werd ze aangeboden. Vechten voor Koningin en Vaderland, vechten voor je positie.

U zet daar álles voor in! U verleidt uzelf tot het rommelen aan de Grondwet en laat deze op haar vesting schudden. En daar begint de ellende.

Het loopt allemaal anders af. Uw koloniale bezit, de zogenaamde ‘inlander’ zoals deze te boek staan, keert zich tegen u en wapent zich om onder uw macht vandaan te komen. En dat gebeurt niet ‘overnight’. Uw koloniale gezag wordt geleidelijk aan ondermijnd en uw eigen grootsheidswaanzin krijgt een harde klap te verwerken. U doet er nog álles aan om dit te voorkomen.

U steggelde al over wie waarvoor verantwoordelijk was, want ja, zolang er geen claim aan je broek hangt, hoef je ook niets te betalen. Koste wat het kost zorgde u ervoor dat als de lusten elders naar toe gaan, dan ook de lasten elders thuishoorden. Zo schoof u de ellende van onze ouders en grootouders in een ‘deal’ door naar Indonesië. Het net onafhankelijk geworden Indonesië. Dit, terwijl u wist dat er vele slachtoffers vielen bij het gemengde ras. Dat deze Nederlandse mensen met een feitelijk voor u ongewenst tintje, maar ook voor de inlander ongewenste liance met Nederland, naar Nederlandse grondwet beschermd zouden moeten zijn, maar waar zij slechts de marktkoopmanmentaliteit ontmoetten tot zelfs op de dag van vandaag. Obstructie.

Uw gedrag hierin, een biechtstoel onwaardig.

300.000 mensen ontvluchten het land waar ze alles kwijt zijn geraakt. Hun familieleden, hun huis, hun foto’s, hun identiteit, hun waardigheid, hun moederland, hun banktegoeden. Er is geen rooie cent over. Ze mogen na lang gesteggel in de regering uiteindelijk naar Nederland. Liever niet. Liever had u iedereen naar het zogenaamde beloofde land Nieuw-Guinea gestuurd. Want daar was nog wat te doen en te halen. En hier in Nederland, hier was men ook net herstellende van de oorlog.

In de tussentijd redt u uw handelspositie. Redt u Shell, redt u uw aandeel in de wereldeconomie. U herstelt uw positie en verkoopt bij het tekenen van het ‘Treaty of San Francisco’ alle rechten van uw Nederlandse burgers uit Nederlands-Indië. Gelukkig proberen uw ‘zachte’ partijen in Politiek Den Haag hier nog een zekerheidsstelling te bemachtigen voor dit ‘volk’.

Uw ondernemende burgers, uw loyale overheidsambtenaren en militairen komen aan in Nederland. U managet de problematiek. Rekent uit wat dit kost, te weten de schuld die zij u moeten terugbetalen voor deze overtocht, de tweedehands kleding, winterjassen, de meubels en plaatst ze in pensions, opvangcentra en in voormalige Joodse kampen. Ik hoef u over uw gedrag hierin niet veel uit te leggen. U kent uzelf goed genoeg.

Nu heeft u vooraf berekend wanneer iedereen zo ongeveer overleden zou moeten zijn. U verstopt archieven, sluit dossiers generaties lang en/of raakt ze kwijt. Pas onder druk geeft u opdracht tot nader onderzoek, waarna jaren van onderzoek op onderzoek volgen. Het levert u het beoogde uitstel op. Laten we het zachtjes uitdrukken, u beschermt de rechten van onze ouders en grootouders niet.

Kabinet na kabinet komt het dilemma naar boven. De Indische mannen en vrouwen buigen als bamboe. Zwiepen zo nu en dan als een zweepslag omhoog in de hoop dat uw empathisch vermogen naar boven drijft. Hoop doet leven. Een treurige en nare weg.

Het is 2015 en een 500-tal mensen overleeft het volgende; de Birma Spoorweg en alle andere ellende tijdens de Japanse bezetting, de uitzending als militair vlak erna en de Bersiap-periode. U zat acuut om manschappen verlegen. Want nóg meer verliezen zou de ellende voor Nederland alleen maar meer vergroten. De overlevenden worden ingezet. Zij waren in uw ogen nog gezond genoeg, na de ontberingen van deze kampen en de gruwelijke martelingen van de Japanners. Deze groep overleeft eerst ternauwernood de geestelijke en lichamelijk ondermijning van uithongering, discriminatie, dood en verderf en rangschikt zich naar uw orde(r). Want nóg meer verliezen zou de ellende nog maar meer vergroten.

Rond 500 mensen krijgen een bericht dat zij salaris zullen ontvangen, omdat ze nog in leven zijn op een datum die symbolisch is gekozen, te weten 15 augustus 2015. Dat is 70 jaar na de bevrijding. Deze mensen zijn dan negentig jaar en ouder!!!

Ze begrijpen dat de staatssecretaris Martin van Rijn dit voor elkaar heeft gekregen met de Tweede Kamerleden en met de zogenaamde Stichting die zich o.a. het oplossen van de backpay ten doel had gesteld. Althans zo wordt het deze ouderen uitgelegd.

Dat doet zeer.

Na 70+ jaar vechten voor hun recht zijn ze blij dat ze nog in leven zijn. Want, vertellen ze me, dáárvoor zijn ze zo oud geworden. Omdat ze hierop gewacht hebben. Dat de uitvoering van deze erkenning pijnlijk moeizaam verliep, dat er enkelen overlijden nog vóórdat ze de officiële brief in huis hebben, daarover hoef ik u eigenlijk niet in te lichten. U kent uw systemen. U kent uw ambtenaren en uw risicomijdend gedrag zonder verantwoordelijkheid te nemen. U vervalt in herhaling en oreert over een ‘soepel’ verloop.

De jonge kinderen van toen raken van slag. De kinderen die de oorlog bewust hebben meegemaakt, de Bersiap, de oorlogstijd ná de Tweede Wereldoorlog, gingen gebukt onder discriminatie, uitputting, ondervoeding, paniek en dagelijkse dreiging, verlies van familieleden en/of vader en vooral onder geestelijk en fysiek geweld.

Deze kinderen die de angst, het verdriet en de onmacht daadwerkelijk in de ogen van hun moeder en vader hebben gezien, en nu inmiddels ook ver boven de 70 jaar, zijn niet erkend, hun trauma is nooit echt erkend. Hun oorlogen hebben niet bestaan. Samen met hun ouders hebben zij 60% van het inkomen in Nederland moeten inleveren en werden zij gekwalificeerd als allochtoon en buitenlander.

Onderdrukt en afgemat heeft iedereen zich geschikt op een enkeling na. De focus: overleven. Geestelijk overleven en zorgen dat de pijn verdwijnt. Ik hoef u niet te vertellen wat daar de gevolgen van zijn voor deze mensen én ook hun kinderen. Daar bent u van op de hoogte gehouden, jaren achtereen door middel van de instanties die hiervoor zorgdragen. De dossiers, de data liegen er niet om.

Empathie

Heeft u ooit bedacht wat er zou gebeuren als de de deksel van de put wordt gelicht. Juist voor deze paar mensen, de ouders van deze kinderen. Heeft u ooit gedacht wat het doet als je vader al 70 jaar lang ervaart dat zijn grondrecht is geschonden? Wat dat doet met weduwen en kinderen, die in zijn nalatenschap, zijn stille papieren strijd voor gerechtigheid ontdekken in de vele brieven en notities aan u geadresseerd? Of wat het doet met de weduwen en kinderen die zijn laatste wens hebben meegekregen om te blijven vechten voor hun recht?

Sluit dit boek op een ordentelijke wijze. Zodat u uzelf weer met goed fatsoen kunt presenteren op het wereldtoneel. Uw handel en wandel niet gedwarsboomd wordt door het onderhuidse schuldgevoel dat er al jaren voor zorgt dat u uw zegen niet voluit kunt vieren. Zoals een handelsnatie zou moeten doen. Ter meerdere eer en glorie van de hardwerkende mens die probeert de status quo te veranderen. Zodat u de Nederlanders eens kunt meegeven hoe goed het éigenlijk gaat en dat we de hand op de knip dienen te houden en samen moeten werken in het belang van de zekerheidsstelling die dit land nodig heeft omdat handel wankelt zodra er op wereldniveau dreigingen ontstaan. Vertel waar het echt om gaat en wat u geleerd heeft van en na de WWII en Koloniale oorlog en leer iedereen dat hard werken een must is en blijft.

Uw, ons verleden zit dat in de weg.

Beste politicus, ambtenaar en jurist, wij vragen u om erkenning van úw eigen geschiedenis en een oplossing voor ons gezamenlijke dilemma uit naam van ons aller Nederlandse geschiedenis.

Peggy Stein

 

 

———

Enkele reacties FB en blogs:

• Zo herkenbaar. … zucht
• Heel erg mooi verwoord dank hiervoor helaas zijn mijn opa en oma en mijn beide ouders al overleden
• Triest, ik zie het niet meer zitten. Beide ouders oveleden, ik ben 78 jaar.
• Mijn vader is vorig jaar overleden. Hij heeft veel verteld over het Jappenkamp. Vooral de laatste jaren kwam het steeds meer naar boven. Alle gruwelijkheden.
• Mijn vader is in 1976 overleden, maar heeft sinds de oorlog onder depressies geleefd. Hij is aan hartfalen overleden, waarschijnlijk als gevolg van zijn oorlogsverleden.
• How well written. So sad that we have to beg . For what? For things we are entitled too. Shame on the Dutch government and also het Koninklijke huis. Queen Wilhelmina one of the richest woman of the world. Hope she r.i.p. or is she turning in her grave like our parents. Queen Wilhelmina who told our parents to keep fighting for the former Dutch East Indies and that she would never forget our parents for staying strong. My mother kept those letters from Queen Wilhelmina, while she told me that many women ripped them up while they were recovering in the Java centre in Bandoeng, while fighting was going on all around them. It is very sad when ones Country leaves their citizens so alone. Shame on the Dutch government. My father lost his life, like so many men, fighting for their Queen, singing all the time the Dutch Anthem, believing in their country. How disappointing they were the rest of their lives. My mother passed away, with sadness in her heart and so did her sister. They both lost their husbands, and their uncle, like so many of the the people from the former Dutch Indies lost family members, fighting for the Dutch flag. Sad very sad. I really wonder if the Dutch government ever feel shame. Because I am saying shame, shame, on the Dutch government, and I am saying I am ashamed of the Dutch Government, for all they inflicted on all the people who survived, but had to live their life feeling so left standing in the cold and so alone.
• Dus dit ..zo waar
• Pfff 😥… de verhalen van mijn ouders komen weer naar boven. Verschrikkelijke tijden in het Jappenkamp en het werken aan de Birma Spoorlijn.
  Helaas zijn mijn beide ouders al lang geleden overleden en hebben helaas de erkenning nooit meegekregen.
• Dat geldt ook voor mijn ouders en grootouders, inmiddels overleden, die zich in hun graf omdraaien !> de Nederlandse regering mag zich schamen!
               peterflohr