Nicole Bruininga

5 jaar geleden begon mijn treinreis door het verleden.

Het verleden van een opa die ik nooit gekend heb, een oma die daarover zweeg..

Van de andere oma, die ik misschien maar 1x heb gezien, heel lang geleden waardoor het beeld dusdanig is vervaagd en een foto zelfs geen herinneringen op roept,  is het enige tastbare, wat ik van haar heb, een kopie van een brief, handgeschreven door haar.

Het is een afscheidsbrief, een intens verdrietige afscheidsbrief..

Ik zie haar handschrift en ik lees haar woorden en voel dat de oorlog ook haar gebroken heeft. 

Ach ach... omaatje die ik niet gekend heb..

De trein denderde  voort en alle informatie kreeg zo zijn of haar plekje en alles werd met veel zoekwerk  zo goed als mogelijk passend gemaakt.

Het is een grote legpuzzel waarvan ik weet dat, ook al is het ogenschijnlijk af, het wellicht nooit echt af is of 100% kloppend.

Ik vorm het met alle voorhanden zijnde informatie maar realiseer mij dat het hoe dan ook gekleurd is door de ogen van toen nog jonge kinderen.. Deze jonge kinderen van toen zijn mijn ouders. 

Hun verhaal leert mij ze te begrijpen in zoverre dat mogelijk is. Het leert mij ook dat de oorlog nooit uit een kind gaat, het met haar of hem meegroeit en dat er zo goed als kwaad mee geleefd wordt. 

Het er niet over hebben was ter bescherming van hun kinderen, van ons. Een generatie die vragen heeft en ze stelt maar er  al snel mee stopt omdat het allemaal te pijnlijk is. De jaren gingen voorbij en de vragen verstoften tot het moment dat ze door de knagende nieuwsgierigheid weer onder het stof vandaan werden gehaald.

De oorlogskinderen zijn inmiddels de oudste generatie geworden, hun kinderen zijn volwassen en een aantal realiseert zich dat zij het zwijgen, het grote “Soedah laat maar” willen doorbreken.  

Ik ben er een van.

Ik heb geleerd vragen te stellen, stapje voor stapje..

Zij, mijn ouders hebben geleerd antwoord te geven.. stapje voor stapje…

Inmiddels zijn wij 72 jaar verder en tot op heden blijft Nederland dit verleden, ONS verleden negeren,

Hiermee negeert Nederland het bestaan van mijn grootouders, ouders, mij en mijn kinderen.... ONS

Het negeren moet stoppen, het uitdelen van zoethoudertjes moet stoppen, het zwijgen opleggen moet stoppen, het uitsterfbeleid moet stoppen!

#indischekwestie

#excuses

#erkenning

#backpay

#compensatieoorlogsschade

#stophetnegeren

Ik ondersteun de Indische Kwestie,

Nicole Bruininga

14-08-2017