Nederlands
English
Het Indisch Herinneringscentrum bestaat binnenkort 10 jaar.
Via via hebben wij deze uitnodiging mogen ontvangen. Het bevreemdt ons dat SVJ niet is uitgenodigd, toch een partij die tot voor kort nog aan de onderhandelingstafel heeft gezeten en jarenlang aan een échte collectieve erkenning heeft getrokken!, zo ook de heer Anton te Meij en mevrouw Peggy Stein. Deze laatsten waren het méést kritisch over de voortgang van de Indische Kwestie, waar álle partijen mee gemoeid zouden moeten zijn. Namelijk het wel en wee van de nu nog in leven zijnde mensen die de oorlog hebben meegemaakt. En als we het over het wel en wee hebben, dan hebben we het natuurlijk over hun rechten. Zo vochten en vechten wij nog door voor Excuses Erkenning Compensatie Oorlogsschade en Backpay Salarissen.
Misverstand: Vreemd genoeg denken nu alle stichtingen die zich in het toekomstige Indisch Huis naast elkaar scharen dat wíj hun tegenstander zijn. En dat terwijl we allen zeggen op te komen voor dezelfde mensen. De Nederlanders uit Nederlands Indië die alles verloren hebben tijdens de WWII, de Bersiap en de Koloniale oorlog.
Integendeel.
- Wij wensen juist een héél groot Indisch Herinneringscentrum, waar de overheid veel méér geld aan spendeert zodat de ‘verankering’ (vinden wij inmiddels een politiek woord) met een rap tempo geschiedt. Groots en meeslepend!! en effectief.
- Wij wensen een goed functionerend Pelita, waarbij de eerste priorteit van Pelita NIET is dat ze bestaansrecht trachten te houden (tweaken aan de doelstelling en daarmee broodnodige subsidie veiligstellen) maar dat ze zich met man en macht verzetten tegen het minimale bedrag dat hun organisatie toegeschoven wordt. Wij wensen échte zorg voor onze ouders/grootouders van een partij die het lef heeft de overheid tot de orde te roepen naar aanleiding van de jarenlange dossierkennis!
- Wij wensen een prachtige pleisterplaats maar begrijpen de letterlijke betekenis niet (plaats waar je (korte tijd) rust houdt). Wat houdt het in? Welke belofte wordt hier gemaakt?
- Wij wensen voor allen méér investering van de overheid, dé Wiedergutmachung die alsmaar (meer dan 70 jaar) uitbleef en nog steeds uitblijft!
Wij wensen alleen NIET afgescheept te worden met een ‘Collectieve Erkenning Indische Gemeenschap’ omdat deze zogenaamde erkenning NIET ondersteund wordt door de duizenden mensen die nog leven en zich daardoor niet goed vertegenwoordigd voelen door deze stichtingen in Den Haag en de diverse organisaties die nu in het Indisch Huis zullen samensmelten (economisch belang overheid!) . ‘Dit is het hoogst haalbare!’ (citaat stichtingen) mag nóóit een excuus zijn.
Goed dat gezegd hebbende het volgende.
Hieronder dus de uitnodiging voor de viering van 10 jaar Indisch Herinneringscentrum. We hebben een aantal kritische vragen:
- Wie zijn de genodigden?
- Bent u ook uitgenodigd?
- Hoe kan het dat de viering in het nog te betrekken Indisch Huis zal plaatsvinden op zaterdag 11 november, terwijl er nog een Algemeen Overleg met de Tweede Kamer moet plaatsvinden vanwege de kritiek geuit op de Collectieve Erkenning en het Indisch Huis. Heeft het al een akkoord van de Tweede Kamer?
- Is er al een verhuisdatum gepland?
- Kunnen de 170 kaarten verdeeld worden over de ouderen 70 plus?
- Hoe verhoudt zich een jubileum van 10 jaar tot het meer dan 70 jaar negeren van de Indische Kwestie?
————-
Tweede Kamer Algemeen Overleg: brief.
——–
Enkele reacties op het persbericht over het nieuwe ‘Indisch Huis’ in Den Haag, ‘verkocht’ aan de Indische Gemeenschap én de lezers van het persbericht als de zogenaamde ‘Collectieve Erkenning Indische Gemeenschap’.
- “M.a.w hou je mond nu maar want dit is wat we allemaal voor jullie gaan doen…..😡”
- “Ik noem het zwijggeld!”
- “Verdeel en heers ? ! Jammer Mark Rutte, het overhandigen van een sleutel en het onthullen van een pannetje bieden niet een thuis voor al die mensen die nu in de kou worden gezet door deze regering. Alleen als je gezien en gehoord wordt, kan er berusting komen en een eind komen aan de pijn en het verdriet dat cumulatief door de generaties wordt gedragen.”
- “Ik kreeg een bitter smaak in mn mond bij het zien van dat pannetje..“
- “En daarom kan ik ook niet naar de herdenking 15 aug. Hun witte verdriet over die 2e wereldoorlog in Nederlands Indie. O ja en ook die nog van de rest…..”
- “Ik ga wèl! Hoe minder mensen er komen, hoe elitairder het kluppie wordt! Dat gun ik ze niet. Mijn vader is ieder jaar gegaan, tot zijn gezondheid het liet afweten. Ik zal me er nooit van laten weerhouden om hen te gedenken die zijn gevallen tijdens de Japanse Bezetting en de vreselijke Bersiap periode. Het monument is er voor HEN! En voor ons! Laat je niet wegjagen door hun schijnheiligheid. Hou je rug recht en kom!”
- “Wij Indo’s, Indische Gemeenschap, blijven voor hen buitenechtelijke kinderen, want die wil je niet erkennen. Ik denk dat de Staat de Indische Gemeenschap uit elkaar wil rukken door scheuring te kweken onder ons, om de soedah laat maar cultuur weer terug te roepen.”
- “Overigens waarom gaat het IHC eigenlijk weg uit Bronbeek? Antwoord op deze vraag kreeg ik eind vorig jaar in de bibliotheek van het IHC in Bronbeek: Defensie (die Bronbeek bestiert) wilde niet meer betalen en dus moest het IHC een ander onderkomen zoeken. M.a.w. het bespaarde geld bij Defensie wordt nu “gul”door VWS aangeboden.”
Zie bron Rijksoverheid. Klik hier.
- “Een pleisterplaats.. you got to be kidding. My Mom & Dad waited on this forever. His until 1983 RIP. Hers until 1993 RIP. A disgrace for all their loyalty and services.”
- “Geen pleister plek voor die paar mensen die er gebruik van kunnen maken. Het is nu de tijd voor compensatie en excuses.”
- “Nederland is verantwoording schuldig aan de eigen bevolking zonder verdere vingerwijzing. De Staat heeft destijds beslissingen genomen en niemand anders. De Staat zal voor genoegdoening moeten zorgen. Punt. Wat NL daarna nog met Indonesië wil uitvechten cq rechtzetten staat daar los van.”
- “Mijn vader was 3,5 jr krijgsgevangene en werkte ook aan de spoorlijn in Birma. Mijn moeder was buitenkampster met 2 jonge kinderen en overleefde op west-Java. De verslagenheid van mijn vader door de denigrerende manier waarop er met zijn inzet door de nederlandse overheid werd omgegaan herinner ik me nog levendig. De omstandigheden waarin mijn moeder heeft moeten zien te overleven toen hebben haar zwaar beschadigd zowel psychisch als lichamelijk, waardoor ze beiden niet goed in staat waren hun 7 kinderen goed te begeleiden voor hun leven hier in nederland. Naast dat ik er ook door beschadigd ben wil ik me mede inzetten voor hun erkenning en het claimen van de backpay. Het uitsterfbeleid van de vele kabinetten die er sinds de 50-er jaren zijn geweest dreigt te gaan slagen. We moeten dat tegenhouden en de media overspoelen met de waarheid!”
- “Ik ben oud, wat moet ik met zo’n huis, eerst de excuses en de erkenning voor wat ik heb meegemaakt.”
- “Een afkoopsom, we zijn nog steeds niet erkend.”
Conclusie: Er valt op dit moment niets maar dan ook niets te vieren!
Vriendelijke groet,
Redactie Indische Kwestie / Indisch Platform 2.0
#indischekwestie #eennederlandsekwestie!
Enkele links:
Brevet van onvermogen Indisch Platform
Indisch Platform blij met afkoopsom
Oud nieuws Indisch Huis / 2000