15 augustus 2017

Wat een proces. .. Ik zie het om me heen. Ik ervaar het zelf. Wat is het toch moeilijk om je gevoelens in woorden te vatten.
Anders dan zoveel lotgenoten heb ik het grote geluk gehad, zo lang van onze ouders te genieten. Onze vader Willem Siersema is in 2014 overleden op 94jarige leeftijd. Mama Corrie Siersema-Vossen woont in Maastricht en met zijn allen proberen wij , (schoon)kinderen en klein-en achterkleinkinderen haar dagelijkse leven zo aangenaam mogelijk te maken.
Hoe vreemd het ook mag klinken,  dit heeft voor mij en mijn broers tevens een enorme drempel opgebouwd om het Indische verleden te bespreken. Je denkt misschien “ja maar, ze waren/zijn er toch”?
Maar hier draait het juist om!
Als je ouders niet praten,  hou je na verloop van tijd op met vragen. De pijn in de ogen van je ouders en hun verwoede pogingen om geestelijk en lichamelijk op de been te blijven, zet iets in beweging dat tot berusting leidt. Maar dit is slechts van tijdelijke aard. Vroeg of laat komt het in alle hevigheid naar boven. Het is als een champagnefles waarvan  de metalen huls is losgedraaid. Je kunt erop blijven wachten,  op een gegeven moment knalt de kurk er vanaf en de inhoud schiet eruit.
Het lijkt een ongepaste metafoor,  maar toch gebruik ik deze. Want niet alles is pijnlijk,  niet alles is verkeerd. En daarom juist zo gepast.
Wij hadden het goed. We waren een schijnbaar zo mooi gezin. Maar juist dat schijnbaar. …
Papa en mama hebben zo hun stinkende best gedaan om hun gezin op een goede manier  groot te brengen en tegelijkertijd hun ‘zo zwaar belaste ‘ verleden  mee te zeulen/ te verwerken.  Dat eerste is hun geweldig gelukt. Ons huis was altijd een open huis. Een ieder was welkom, familie, buren, vrienden. Iedereen kreeg een plek aan tafel en indien nodig een plek om te slapen. Menigeen is via ons huis geëmigreerd naar een land dat ontvankelijker was voor de Indo’s dan Nederland. Maar er was ook een verdrietige kant
Hoe zwaar was dit voor mama,  die zwanger naar Nederland kwam in 1949 op Groot Verlof  met papa,  om kennis te maken met haar schoonouders, om vervolgens te horen dat ze niet meer terug mocht vanwege de Overdracht. Zij wilde hen zo graag achterna.
Papa verwisselde het KNIL uniform voor het uniform van de Koninklijke Landmacht. Er was geen aandacht voor de 3 en een half jaar KRIJGSGEVANGENSCHAP in Birma. Hij zette zijn schouders onder zijn nieuwe taken , zijn werk, ouderschap en bovenal echtgenoot /liefdevolle partner van een ernstig getraumatiseerde vrouw. Tot het laatst heeft hij alleen aan haar gedacht,  zich ervan vergewist dat alles is geregeld voor mama. Zijn zorg voor haar is een voorbeeld voor velen en legt daarmee,  voor een ieder die dit van dichtbij heeft meegemaakt, de lat enorm hoog.
Meer dan eens heb ik moeten aanhoren ‘je vader verwent je moeder, hij doet alles voor haar’, alsof het een zwakte was van mijn vader!
Pap, dit was juist jouw kracht!  Mama lijdt aan heftige gevolgen van PTSS
Pap.Je was er ieder jaar bij de herdenking in Den Haag.
Wij zijn er ieder jaar in wisselende samenstelling bij geweest om jullie te ondersteunen. Jij kunt er niet meer bij zijn, maar wij zijn er allemaal als gezin in welke vorm dan ook, lijfelijk of in gedachten,  dit jaar opnieuw bij.
Dit keer  in het WIT, want jouw roep om RECHT te doen aan een ieder die nog wacht op Erkenning blijft, tot eraan wordt voldaan!