Nederlands
English
Mijn vader meldde zich in 1934 in Nederland als vrijwilliger aan bij het KNIL. Trouwde met mijn moeder in 1937 in Djokjakarta en stichtte in Nederlands-Indië een gezin. Zij kregen daar 4 kinderen, ik ben het vijfde kind en geboren in 1948 in Nederland. Tijdens de Japanse inval in maart 1942, werd mijn vader krijgsgevangene gemaakt en overgebracht naar Kamp Tjimahi bij Bandoeng. Vandaar werd hij getransporteerd naar de Birma-spoorlijn, waar hij als dwangarbeider tewerk werd gesteld (1942-1945). Nadat zij bevrijd werden door de geallieerden, mocht hij in 1946 voor 6 maanden met ziekenverlof per “m.s. Ruys” naar Nederland. Nog niet wetende of zijn gezin de oorlog overleefd had. Door middel van het Rode Kruis kwam hij er achter, dat zij de Bersiap periode op Java hadden overleefd en zorgden ervoor , dat zij vanuit Soerabaya met de “m.s.Oranje” naar Nederland konden overkomen. Zij waren 11 maanden met hun gezin samen, toen mijn vader op 28 augustus 1947 weer te horen kreeg, dat hij met de “m.s. Kota Inten” terug moest naar Nederlands-Indië. Deze jongens hadden geen tijd om alles wat zij tijdens hun krijgsgevangenschap mee hadden gemaakt te verwerken. Echter het noodlot trof ook onze familie. Tijdens zijn plaatsing bij het Korps Infanterie Barisan Tjakra Madoera in 1947 werd hij op 14 december 1947 vermist in de Straat van Madoera. Zijn gezin achterlatend in Nederland. Hij was 34 jaar.
Het trieste van dit waar gebeurd verhaal is, dat er aan hem en menig ander KNIL’er geen soldij werd uitbetaald tijdens de (1942-1945) Japanse gevangenschap in Birma of elders. Zij werden wel weer vanaf 1946 door de Regering opgeroepen om voor de Nederlandse driekleur te strijden, om de Koloniale gebieden te heroveren. De KNIL’ers zijn de enige militairen, die nog een tegoed hebben van 3,5 jaar achterstallig soldij. De Nederlandse Regering moet zich schamen, hoe zij met deze trouwe militairen zijn omgegaan, waarvan 6229 militairen niet meer terug kwamen en een gezin of familie achter lieten. Hebben zij dan voor niets voor de Nederlandse driekleur hun leven gelaten? Wetende, dat er heel veel belastinggeld over de balk wordt gesmeten of naar het buitenland gaat.
Dat dit na 72 jaar nog niet geregeld is voor alle KNIL’ers en hun nabestaanden. Regering jullie hebben niet voor deze trouwe KNIL-militairen gezorgd en dit probleem niet opgelost.
Dit hadden zij niet verdiend! Hij had beter niet kunnen vertrekken. Na deze Rechtspraak in het voordeel van de Staat is hij en ongeveer 6229 militairen dus voor niets gesneuveld. Zij dienden wel de Nederlandse vlag voor volk en vaderland en hebben hun PLICHTEN gedaan. Nu behandeld als “SLAVEN” voor de driekleur. Regering of Staat waar zijn jullie VERPLICHTINGEN naar deze KNIL-militairen?
Nederlanders wat is hierop Uw antwoord?
Graag delen!!!
Mijn verhaal heb ik beschreven in een Familiekroniek “Nooit meer thuis” ISBN: 978-94-90537-42-5 te bestellen via email: in-out@planet.nl
Ook in A4 format.
