Zonder mijn opa en oma waren wij hier nu niet!

Mijn opa en oma hebben gevochten voor hun leven en dat van ons. Zonder hen waren wij er niet, zonder hun ouders waren zij er niet.

Mijn opa en oma hebben te veel meegemaakt, hun ouders hebben te veel meegemaakt. Enige wat wij kunnen doen is luisteren en er voor hun zijn, ons verdiepen in hun verleden. Ze hebben te veel gezien, te veel ellende . En tot op de dag van vandaag leven zij ermee, ze leven met herrineringen. Gebeurtenissen die ik mijzelf niet voor kan stellen. De oorlog… ik kan niet bedenken hoe dat zou zijn maar zij weten dat, zij zaten er midden in.

Mijn oma opgesloten in een kamp en mijn opa heeft gevochten voor zijn leven in Nieuw Guinea. Als ik met mijn opa en oma er over praat dan zie ik hun verdriet en pijn en dat doet mij ook veel.

Vroeger snapte ik het nooit dat ik van me oma niet alleen buiten mocht spelen (buiten de tuin) of dat oma altijd de deuren op slot deed als we even naar boven gingen. Ik snapte dat niet. Maar naarmate ik ouder werd realiseerde ik me.. “oh ik weet waarom oma zo deed” ik snapte toen pas dat oma bang is, bang door haar verleden… Bang voor oorlogen… bang voor geweld…
Toen keek ik raar op, maar nu vind ik het interessant. Interessant om hun belevenissen over de oorlog in Indonesie te horen. Ook al vertellen ze er niet heel veel over maar elk klein ding blijft me bij.

Altijd met geschiedenis op school als we het over die oorlog hadden, vertelde ik er met veel respect over. Mijn opa heeft gevochten voor zijn leven en nu is hij een mooie man die met een lach en een traan door het leven gaat. Ook al worden ze oud mijn opa en oma, ik hou van hen en ik ben trots op hen.

Geschreven door Delores Bruininga 17 jaar .