Nederlands
English
In 2006, na de dood van onze moeder Aaltje Charlotte Stein Sambur begon mijn zoektocht.
Inmiddels heb ik heel veel gelezen en heel veel gezien. Veel vragen gesteld. En ook veel tegengekomen aan diep verborgen leed. Verschrikkelijke beelden gezien online. Samen met het verhaal van onze families en de verhalen van anderen is met enig, nee zorgvuldig plak en knipwerk het grotere verhaal steeds duidelijker geworden.
Ik weet niet hoeveel mensen ik moet danken dat ze dwars door de pijnen van hun ouders heen zijn gestart met het uploaden van de geschiedenis. Vanuit zichzelf of na eigen graafwerk online en in de archieven.
Ik heb mijn oma eens gefilmd. De camera erop en draaien maar, dacht ik nog. Ze had het over de kampen. Alsof ze er zelf niet geweest was en oh zo romantisch kon ze verhalen. Dwars door de lens zag ik in haar ogen dat de werkelijkheid anders was. Ik kon alleen maar denken ‘och oma u heeft er uw eigen draai aan gegeven om de pijn maar niet meer te hoeven voelen’. En zo was het en is het.
Maar wat als je dan die éne foto tegenkomt die meer zegt dan ‘hij of zij’ die het niet meegemaakt heeft en niet uit Nederlands-Indië komt eruit zou halen. Dan kun je er alleen nog maar naar staren. Verstild door het beeld. Alles verliezen is één, maar dan ook nog ergens terechtkomen waar dat wat je ervaren hebt of ondergaan hebt als mens en familie niet erkend is of onbesproken en weggehoond.
Dat is een heel lange, eenzame weg naar de dood. Het doet aan als heimwee hebben naar iets wat nooit was en angstig zijn voor iets wat je zogenaamd nooit ervaren hebt.
Liefs Peggy ❤
Recent Comments