Nederlands
English
En daar sta je dan ineens, in een Indisch Huis in het zuiden van het land. Samen met een journalist. Daarover later meer.
Enige dagen geleden ontving ik bij toeval het bericht dat de 95-jarige mevrouw van de Laar – van Beekom nóg wachtte op haar salaris. In 2015, vlak na de zogenaamde doorbraak, de uitbetaling – eindelijk! – van de salarissen aan de laatst levenden (de op 15 augustus 2015 nog in leven zijnde ambtenaren en militairen) die tijdens de Japanse bezetting geen salaris hebben ontvangen en daarna jaar in jaar uit hebben gestreden voor hun rechten via instanties of op eigen titel, belde deze mevrouw mij op.
Ze belde naar ons kantoor OneBigAgency – het kantoor dat het oude Indisch Platform ondersteunde omdat er geen dagelijkse mankracht aanwezig was in Den Haag – en meldde dat ze blij was en graag haar salaris eindelijk ontving. Ik sprak haar en haar zoon toen en heb alle gegevens doorgegeven aan VWS, zoals we dat deden van alle mensen die via hun kinderen of via henzelf met ons in contact kwamen. Een indrukwekkende vrouw. Ze heeft gewerkt bij de inlichtingendienst. Voor, tijdens én na de oorlog. Dat is haar verhaal.
Nu inmiddels 3 jaar later ontdek ik dat ze is afgewezen en dat ze haar rechtzaak verloren heeft. Ik wist dit niet.
SVB wilde mij na de eerste betalingen in januari 2016 en na vele gesprekken en een scheiding/scheuring met het oude Indisch Platform, niet meer zomaar zonder machtigingen laten schakelen ten behoeve van de doelgroep. Per persoon moest ik veel werk verrichten om e.e.a. voor elkaar te krijgen. ‘Beloofd is beloofd’ was voor mij en voor anderen onderdeel van de deal die er gemaakt is. Net als dat we ook hebben gemeld dat we doorvechten voor de weduwen en de kinderen, onderdeel van de Indische Kwestie die bij ons overeind bleef.
De scheuring binnen het Indisch Platform was een vooropgezette zaak, we zaten de ‘heren’ in de weg. Hier hebben we al uitvoerig over geschreven.
De opvang op het bureau, daarin stond ik alleen. Gelukkig kreeg ik hulp van stichting SVJ en Anton te Meij.
Het oude Indisch Platform zelf stevende met de partijen aan de Sophiahof in Den Haag af op een ‘Collectieve Erkenning’, waarmee in de ogen van VWS en het kabinet alles afgerond zal zijn. Een farce, ik blijf het zeggen aan allen die een handtekening zetten onder dit gedrocht van het Kabinet Rutte I, II en III.
Terug naar mevrouw Van de Laar – van Beekom van 95 jaar.
Toen ik binnen kwam in haar lieve huis met zoveel wat me raakt omdat het me terugbracht naar het huis van mijn eigen oma, wist ik dat het niet goed met haar ging. Ze was enorm verzwakt. Of zoals haar zoon zei ‘ze leeft nog net, dus kom maar snel langs’. We werden eerst door zoon bijgepraat en hij bereidde ons voor op wat we zouden komen te zien.
Een huis met lang verborgen gehouden Nederlandse Geheimen.
Mama heeft gepraat en alles is genoteerd. Wij mochten het staartje meemaken, waarbij ze ondersteund door haar zoon allerlei hints uitsprak en zo nu en dan haar mond stijf dichthield, vervolgens vroeg of ik familie van Soekarno was en nadat ik haar vertelde dat dat niet zo was, keek ze me diep in de ogen om vervolgens een volgende hint te geven. Dit ging niet makkelijk maar dat was onderdeel – bleek achteraf – van haar spel. Nadat we het er niet meer over hoefden te hebben, gaf ze me een naam om vervolgens te zeggen… ‘je kent haar toch’.
Deze naam uit het verleden heeft ook mij weer meer context kunnen verschaffen over het geheime verleden van Nederland. Ai… wil ik dit wel weten, dacht ik nog. Ik ben niet zo van de complot theoriën maar naarmate ik meer en meer bij deze kwestie betrokken ben geraakt, weet ik dat het grote belang van NL niets, maar dan ook niets te maken heeft met échte waarheidsvinding en dat de waarheid zo lang mogelijk uitgesteld moet blijven in het belang van alle afspraken die er liggen. Of zoals een Joodse mevrouw me ooit heeft verteld: ‘uitsterfbeleid is ook op jullie van toepassing’.
En toch. Het moet openbaar. Alles. Ik spreek deze alleroudste mensen niet voor niets…
We hebben haar beloofd dat we ‘ermee aan de slag gaan’, we hopen op een goede afronding voor haar tijdens haar leven. Ze gaf ons grappend de volgende opmerking mee: ‘Hoop is poep’.
Daarna steekt ze haar hand uit en vraagt om een kus.
Hoe herkenbaar!
Ik neem nóg géén afscheid en meld dat ik terugkom. Hoe dan ook.
De journalist met wie ik deze dame bezocht vertelde me dat hij van plan is om de week voorafgaande aan 15 augustus haar verhaal te publiceren.
——
Peggy Stein
Indisch Platform 2.0 / Meldpunt Indische Kwestie
#excuses #erkenning #compensatieoorlogsschade #backpaysalarissen #westoppenhetnegeren! #uitsterfbeleid #indischekwestie
PS: deel dit bericht graag. zoveel mogelijk! Dat is wat ze wil. Ook haar zoon: ‘Omdat heel Nederland dit mag weten’.
Laat ook graag een boodschap hieronder voor haar achter, ik stuur het haar en haar zoon graag op.