Nederlands
English
Dimensions: 2048 x 1367
File Type: jpeg
File Size: 542 KB
89780469_2972817736097322_5423706897779785728_o
Laden…
Open brief: Voorzitter IP, Silfraire Delhaye, December 2015 ontbind je de Onderhandelingsdelegatie met VWS. Een Delegatie die akkoord ging met de Backpay voor de nog laatst levenden MÍTS we gezamenlijk met VWS per 1 januari 2016! door zouden vechten voor de Indische Kwestie (Excuses, Erkenning, Compensatie Oorlogsschade en Backpay Salarissen) én in gesprek zouden blijven voor wat betreft de weduwen. We hadden toen namelijk al berekend dat niet alle 1100 mannen/vrouwen (schatting 2013 SVB) nog in leven zouden zijn. Dus er zou geld over blijven wat toch al gereserveerd was. Onacceptabel dat je deze ontbinding met een half Dagelijks Bestuur hebt bepaald. Want ook ik zat in het Dagelijks Bestuur en was niet uitgenodigd voor dit gesprek, evenals Nico Wijnveldt van Stichting Matahari uit Groningen. Ook Ton te Meij, adviseur Pers/PR en Politiek en Jan de Jong, voorzitter SVJ, heb je met deze ontbinding buitengesloten van verdere onderhandelingen met VWS. Dit terwijl we op een moment zaten dat de onderhandelingen onder extra druk gezet moesten worden om een minimale afkoop te voorkomen. Ofwel, je hebt als voorzitter van het IP de weg naar versnelde voortgang Onderhandelingen Indische Kwestie met VWS gesaboteerd. En daarmee het recht van de belanghebbenden ondermijnd. […]
Onze opa Paulus Hendrik Sambur links op de foto, vader van mijn moeder Aaltje Charlotte Stein-Sambur, wordt op 19 april 1946 vermoord door ‘extremisten’. Zo is het verhaal aan ons verteld. Meer wist de familie niet. Ongeveer 15 jaar geleden heeft mama via het Rode Kruis het graf gevonden van opa. Zijn lichaam is uiteindelijk gebracht naar het ereveld in Semarang. Ze heeft als kind vanaf het moment dat hij door de Japanners opgepakt is tot op het moment dat zijn graf gevonden is, altijd gezocht naar haar vader. Ook zocht ze naar haar ‘broer’, een neef die bij het gezin opgroeide. Helaas is dat laatste nooit gelukt. Onlangs werd ik via FB benaderd door een kleindochter van een familielid uit Menado, die net als mijn moeder altijd gezocht heeft naar zijn oom Piet Hein Sambur en zijn broer. En via mijn posts begreep hij dat zijn oom is overleden. Maar zijn zoektocht naar zijn broer houdt daarmee niet op. Een bijzonder kleine wereld. Hoop dat er een antwoord komt. Na het overlijden van mam zijn wij doorgegaan met de zoektocht en dan met name het verhaal. Wat is er gebeurd, hoe is het gegaan, en hoe kan het dat […]
In 2006, na de dood van onze moeder Aaltje Charlotte Stein Sambur begon mijn zoektocht. Inmiddels heb ik heel veel gelezen en heel veel gezien. Veel vragen gesteld. En ook veel tegengekomen aan diep verborgen leed. Verschrikkelijke beelden gezien online. Samen met het verhaal van onze families en de verhalen van anderen is met enig, nee zorgvuldig plak en knipwerk het grotere verhaal steeds duidelijker geworden. Ik weet niet hoeveel mensen ik moet danken dat ze dwars door de pijnen van hun ouders heen zijn gestart met het uploaden van de geschiedenis. Vanuit zichzelf of na eigen graafwerk online en in de archieven. Ik heb mijn oma eens gefilmd. De camera erop en draaien maar, dacht ik nog. Ze had het over de kampen. Alsof ze er zelf niet geweest was en oh zo romantisch kon ze verhalen. Dwars door de lens zag ik in haar ogen dat de werkelijkheid anders was. Ik kon alleen maar denken ‘och oma u heeft er uw eigen draai aan gegeven om de pijn maar niet meer te hoeven voelen’. En zo was het en is het. Maar wat als je dan die éne foto tegenkomt die meer zegt dan ‘hij of zij’ die het niet […]
PEGGY STEIN HEEFT HAAR BERICHT GEDEELD. 7 februari om 22:53 RIP Mevrouw E. Nobbe 27-03-1923 – 04-02-2017 Afgelopen zaterdag ontving ik het verdrietige bericht van mevrouw Nobbe’s dochter Linda van Soest. Een bericht waarvan je weet dat het ieder moment kan komen. En dan is de realiteit daar! Lieve, krachtige, mooie mevrouw Nobbe is overleden. Midden in haar strijd voor recht voor allen die de Indische Kwestie aangaat. Dat wilde ze namelijk nog zo heel graag voor hen betekenen. Mevrouw Nobbe heeft maar 3 maanden mogen genieten van de erkenning van haar soldij vanuit de Backpay regeling. Hier heeft ze 71 jaar op moeten wachten. Een erkenning die mede met de enorme inzet en steun van haar dochter Linda is bereikt. Mevrouw Nobbe heeft samen met haar dochter Linda al onze berichten voor haar op Facebook gelezen. Ze was vrolijk, trots en er érg blij mee. Het gaf haar nóg meer reden om haar stem te laten horen. Mevrouw Nobbe, ik heb uw stem gehoord en hoor uw stem nog steeds. Linda en familie veel sterkte bij het verlies van je dappere moeder. Een voorbeeld voor ons allen. x Peggy Stein November 2016. Een strijdlustige mevrouw Nobbe, 93 jaar. Plunjezak van mevr. E. […]
Frederik (Frits) Arnold Leon Hertel Geboren op 14 juni 1907 te Semarang Overleden op 22 april 1944 te Kamp Harima Osaka Medio augustus 1942 wordt Frits Hertel op de trein naar Batavia gezet. Vandaar uit wordt Frits verscheept naar Singapore. Hier verblijft hij tijdelijk. Frits wordt op 30 november 1942 op de Kamakura Maru, ook wel bekend als de Chichibu Maru geplaatst met als eindbestemming Nagasaki. In totaal 2213 krijgsgevangen moeten zich over een schip dat ooit was gebouwd om maximaal 817 passagiers te vervoeren, verdelen. Het ruim staat vol met goederen en een deel van de krijgsgevangen wordt in bamboe stellages geduwd, speciaal gebouwd om zoveel mogelijk krijgsgevangen te kunnen vervoeren. Anderen zoeken een plek boven op het dek. Na 7 dagen varen komen ze in Nagasaki aan en wordt Frits samen met 399 krijgsgevangenen, op de trein naar het Harima Camp in Osaka gezet. Alle andere krijgsgevangenen werden verdeeld over de ruim 26 kampen die Osaka telde. 22-4-1944. Ze moesten werken op de scheepswerf (3 dokken) en in de machinefabriek: lassen, klinken, pijpen stapelen, zandstralen, enz. Dit was erg zwaar werk en er vonden vele ongelukken plaats. In het najaar van 1944, hebben ze loopgraven moeten maken, Frits […]
Willem Hendrik Johan Hertel Geboren op 2 december 1904 te Soerabaja Overleden op 25 mei 1945 te Singapore Willem, de oudste broer van Frits Hertel, verlaat als 2de de Kromhout Kazerne. Eerst met de trein naar Batavia en vanaf de haven van Batavia vertrekt hij op 4 januari 1943 met de Usu Maru naar Singapore. De boottocht duurt 3 dagen, Er zijn die reis 1978 krijgsgevangenen aan boord, 1878 Australiërs en 100 Nederlanders. De meeste krijgsgevangen werden overgebracht per trein naar Thailand om te werken aan de Birma Spoorweg. Willem wordt overgebracht naar het Changi-kamp waar hij te werkt wordt gesteld aan de aanleg van een vliegveld. Het is 25-5-1945, Willem sterft op 40 jarige leeftijd. Willem ligt op het Ereveld Kembang Kuning(B 369) te Soerabaja Op 25 november wordt postuum het Mobilisatie Oorlogskruis voor Willem Hertel aan de familie uitgereikt.
Jacob Serjakus Tijmen Hertel Geboren op 12 februari 1912 te Semarang Overleden op 29 april 1945 te Pakanbaroe 1942… De oorlog brak uit, de Jap viel Nederlands Indië binnen en opa en zijn 2 broers Willem en Frits werden opgeroepen om zich aan te melden bij het KNIL, waar ze alle drie werden aangesteld als Soldaat Infanterie van het Koninklijk Nederlands Indisch Leger. Voor Volk en Vaderland! Niet lang daarna werd de Kromhout Kazerne bezet door de Jap.. Opa, zijn broers, vrienden van zijn zwemclub en al die andere mannen werden krijgsgevangen.. De poort ging op slot en het contact met de buitenwereld was daarmee verbroken. Opa en zijn vrienden besloten om te ontsnappen wat ook lukte. Helaas werd hun ontsnapping ontdekt en de ronde ging, dat, ALS de mannen zich niet snel zouden melden, de Jap hun familie zou vermoorden. Opa had geen keus, hij zei dag tegen mijn oma.. mijn 2 ooms, tante en mijn moeder… Misschien was dit wel de laatste keer dat hij zijn vrouw en 4 kinderen zou zien. De mannen keerden terug… Of ze met open armen werden ontvangen… ik betwijfel het…. 15 September 1944 : Opa Tijmen wordt als laatste van de 3 […]
Dit was George de Brouwer, hij was mijn vader. Ik heb hem gehaat tot lang na zijn sterfbed aan toe. Hij had een heftige doodstrijd en wat ik dacht toen was: …dit komt om wat je ons hebt aangedaan. Mijn vader was een KNIL militair, werd gevangen door de Jap, naar Singapore gestuurd en van daar met een van The Hell Ships naar Japan, waarna hij in het krijgsgevangenkamp in Fukuoka terechtkwam. Ik weet niet of het door zijn krijgsgevangenschap kwam maar hij was geen aardige man, hij heeft het leven van mijn moeder en ons kinderen tot een hel gemaakt, ik haatte hem. In 1948 vertrokken wij vanuit Balikpapan naar Nieuw Guinea om een nieuw leven op te bouwen. Ik was altijd bang thuis, de angst was er altijd en dat is niet leuk als je in je eigen. huis geen rust hebt maar alleen maar angst kent. Mijn – inmiddels overleden – broer Bob had het het zwaarst te verduren van mijn vader. Achteraf gezien deelde hij altijd straffen uit die de Jap ook gebruikte: in de zon staan, geen drinken krijgen of juist een hele kan laten drinken, zoals hij zei: tot het uit je neus en oren […]
Zwijgen Mijn papa en ik gaan een dagje naar het museum, we lopen de grote laan op en ik zie een groot statig gebouw. Samen lopen we naar binnen, met mijn kleine hand in de zijne, Ik voel de spanning groeien. Ik kijk steeds op, met grote ogen, naar die grote man naast me. We lopen samen langs de foto’s. ik zie verschrikkelijke beelden van magere mannen in barakken. vrouwen die buigen voor de Japanners Zwijgend kijken we Ik ben te klein om het echt goed te kunnen begrijpen. Diep onder de indruk sta ik daar naast die grote man, mijn pappa. Dan zie ik dat er een traan naar beneden rolt. Ik zwijg nog steeds en kijk naar hem. Snel volgen er meer tranen en mijn vader huilt zonder geluid. Ik zie daar mijn grote sterke vader die in één keer heel klein, gebroken, innig verdrietig maar daarnaast is ook de woede en de frustratie. Ik pak zijn hand vast, Ik weet niet wat ik moet doen. Het enige wat ik weet is, je praat er niet over! Je laat aan de buitenwereld niets merken! Mijn papa heeft als kind in het jappenkamp gezeten. Daarna was de wereld […]
Verie Christina Hertel, voor ons Oma Pingky is geboren op 13-10-1914 te Soerabaja en overlijdt in 2002 in Leeuwarden. Op 16-1-1935 trouwde zij met onze opa Tijmen Hertel. Hieronder het relaas van hun korte leven samen en zonder elkaar. Na veel gesprekken met mijn moeder Grace Bruininga-Hertel en na onderzoek is dit verhaal voor ons completer geworden en heb ik me kunnen inleven in wat er allemaal is gebeurd. Samen in Soerabaja, vlak voor de oorlog: Opa Tijmen Hertel werkte bij LindeTeves en oma ‘Pingky’ maakte kleren voor de nabij gelegen kostschool en kreeg diverse opdrachten van welgestelde families. De oorlog breekt uit en in december 1941 zegde opa noodgedwongen zijn baan bij op, om te dienen bij het KNIL. In militaire dienst. Opa zat in de Kromhout Kazerne in Soerabaja en deze werd direct bezet door de Japanners. Hij is in 1944 met de Junyo Maru naar de Pakan Baroe spoorweg overgebracht. De Junyo Maru werd op 18 september 1944 getorperdeerd door een Britse onderzeeboot. Dit was voor de kust van Bengakulu. Hij heeft 15 kilometer moeten zwemmen naar het vaste land om zichzelf te moeten redden. Daar werd hij opgevanen door mensen uit de kampung. Hier heeft hij […]
Ik ben geboren in Batavia 12 maart 1949. Mijn moeder had op dat moment malaria en ik dus als baby dus ook. Helemaal geel ben ik toch mee naar huis gegeven. Na 6 weken tobben bleek ik zo ziek dat mijn pap er een kinder-professor bij heeft geroepen. Hij is thuis gekomen heeft mij onderzocht en zei tegen mijn ouders ‘banjak soesah’, dit betekent dat het kind haar hele leven pijn zal moeten lijden. Mijn vader heeft mij dit verteld vlák voor zijn overlijden toen hij nog kon praten in 1995. Geboren in het staartje van de bersiap en de politionele acties en alles wat daarna nog gebeurd is, ik heb als baby en peuter veel gezien maar vóóral gehoord. Vandaar de nachtmerries die na mijn 45e jaar zijn begonnen. Hiervoor ben ik via Pelita naar de joodse kliniek de Sinai in Amersfoort geweest. Als ik al mijn kinderfoto’s zie dan begin ik pas te lachen na mijn 5e jaar op alle foto’s voor deze leeftijd kijk ik ernstig. Papa werd tijdens de Japanse bezetting van Nederlands-Indië opgepakt en tewerkgesteld als dwangarbeider bij de Birma Spoorlijn. Hij heeft deze periode maar net overleefd. Hij was is een slachtoffer van de atoombom […]
Mijn vader was 5 jaar toen de oorlog begon in Nederlands Indie. Mijn oma was een Ambonese vrouw die gelijk gesteld was aan het blanke ras. Zij was getrouwd met een gepensioneerde Hollandse KNIL militair. Mijn vader heeft samen met mijn oma in een jappenkamp gezeten. Mijn opa heeft in een ander jappenkamp gezeten, waar hij werd gemarteld en hierdoor ernstig verzwakt was toen hij terug kwam in Nederland. Hij is nooit meer de oude geworden. Tijdens de gezinshereniging herkende mijn vader zijn eigen vader niet meer. Ze kwamen in 1946 met de Kota Baru aan in Nederland en werden opgevangen in een verpleeghuis in Amsterdam. In 1956 overleed mijn opa aan een hartaanval en een jaar later mijn oma aan een herseninfarct. Mijn vader werd hierna opgevangen door de familie Zwarter in Den Haag. Daar leerde hij mijn moeder kennen. Op 3 mei 1960 zijn ze getrouwd. Mijn vader is geen makkelijke vader, echtgenoot geweest. Zijn wil was wet. Tot en met de basisschool had ik een mooie jeugd in Den Helder. Mijn vader zat bij de luchtmacht, in de gemeenteraad en sportte veel, hierdoor was hij weinig thuis. Daarbij zat hij voor zijn werk een tijd in Engeland, […]
Om een beetje zicht te krijgen op wat zoal over de backpay kwestie is geschreven sinds middenjaren 50 heb ik een zoekopdracht uitgevoerd in het Moesson-archief met behulp van het zoekprogramma Delpher. Het zoekwoord was “Backpay”. De uitkomsten heb ik opgeslagen in onderstaand document. Het zal niet volledig zijn maar het geeft een beeld over een onderwerp wat al jaren sleept. Met name voor diegenen die niet precies weten waar het nu om gaat: blader het document door en constateer dat deze slepende kwestie steeds op een ‘behendige’ manier door de overheid is ontlopen, tenminste op juridische basis. Moesson_beelden_backpay
Anton Johan Stein | geboren 12 AUGUSTUS 1878 PENAROEKAN overleden 2 APRIL 1946 MODJOKERTO Gehuwd op 30 januari 1922 met Dewi Djaiman (geboren 7 januari 1887 te Penaroekan, overleden 15 januari 1967 te Leerdam). Anton Johan is de enige Stein die met een Indonesische vrouw is gehuwd. De Indische tak van de naam Stein is, voor zover ons bekend, zo ontstaan. Anton Johan is in 1946, op 68-jarige leeftijd, overleden aan beriberi in het kamp Dinojo bij Modjokerto. Dewi Djaiman verbleef buiten dit kamp en mocht haar man niet meer zien. Zowel zijn kinderen en vrouw heeft hij niet meer kunnen zien. Zijn oudste zoon Johan Louis werkte onder Japanse Bezetting aan de Birma Spoorlijn. Dit heeft hij tenauwernood overleefd. Johan Louis’ vrouw en kinderen zaten bij Anton Johan in het kamp. De kleinkinderen van Anton Johan herinneren zich heel scherp wat de gevolgen zijn van beriberi en het moment van overlijden. Zijn andere zoon Louis Antoine overlijdt aan malaria op 33 jarige leeftijd in de oorlog. (OGS) Bij Open Archieven de volgende omschrijving: Died on 28 April 1945 (JA.139 P.70); Died of malaria and beri-beri at 9:30 on 28 April 1945; Fell ill on 19 January 1945; Place of […]
Wat een proces. .. Ik zie het om me heen. Ik ervaar het zelf. Wat is het toch moeilijk om je gevoelens in woorden te vatten. Anders dan zoveel lotgenoten heb ik het grote geluk gehad, zo lang van onze ouders te genieten. Onze vader Willem Siersema is in 2014 overleden op 94jarige leeftijd. Mama Corrie Siersema-Vossen woont in Maastricht en met zijn allen proberen wij , (schoon)kinderen en klein-en achterkleinkinderen haar dagelijkse leven zo aangenaam mogelijk te maken. Hoe vreemd het ook mag klinken, dit heeft voor mij en mijn broers tevens een enorme drempel opgebouwd om het Indische verleden te bespreken. Je denkt misschien “ja maar, ze waren/zijn er toch”? Maar hier draait het juist om! Als je ouders niet praten, hou je na verloop van tijd op met vragen. De pijn in de ogen van je ouders en hun verwoede pogingen om geestelijk en lichamelijk op de been te blijven, zet iets in beweging dat tot berusting leidt. Maar dit is slechts van tijdelijke aard. Vroeg of laat komt het in alle hevigheid naar boven. Het is als een champagnefles waarvan de metalen huls is losgedraaid. Je kunt erop blijven wachten, op een gegeven moment knalt de […]
Soerabaja 1942, ik was 4 jaar, mijn vader zat vast in de Kromhout Kazerne te Soerabaja. Mijn moeder, mijn broers, zusje en ik bleven achter. Ons huis werden leeggehaald door de jap.. papa’s grote zwarte vleugel, schilderijen, alles van waarde verdween. Niet lang daarna moest mijn moeder voor ieder van ons een tasje met kleren pakken en wij moesten naar het voetbalveld lopen, mijn oma Sophie en haar broers liepen met ons mee. Bij het voetbalveld aangekomen moesten wij onze tasjes afgeven.. Deze werden op een truck gegooid. Ik heb mijn tasje daarna nooit meer gezien. Op het voetveld stonden heel veel mensen, wij wisten niet wat er ging gebeuren, de ouders, opa’s en oma’s stonden in groepjes en wij renden een beetje rond tot er ineens harde knallen klonken, ik dacht eerst dat het vuurwerk was… mijn blouse zat ineens vol met rode vlekken, ik voelde iets op mijn hoofd vallen. Ik zag mensen gillen, rennen, er vielen mensen op de grond. Sommige stonden op, sommige bleven liggen, kinderen huilden. De paniek sloeg over in angst. Ik rende naar mijn oma en vroeg waar die rode vlekken vandaan kwamen.. Zo plotseling als de schoten kwamen, verdwenen ze ook weer. […]
Mijn oma… Ze was moe gestreden… Het jappenkamp.. De Bersiap…. De diverse afwijzingen om naar Nederland te kunnen.. Ze vond zichzelf te oud voor de overtocht.. Te oud..om een nieuw bestaan op te bouwen in een land dat zij niet kende… In een land dat haar niet wilde.. .. Met pijn in haar hart nam ze afscheid van ons Met pijn in ons hart namen wij afscheid van haar.. … Een half jaar later stierf ze van verdriet.. Josephine Caroline Cramer, Oma Sophie Geboren : 18-4-1878 te Soerabaja Overleden : 14-10-1955 Soerabaja
Ik probeer een voorstelling te maken. Je wordt geboren in Indië. Je vader is Indisch (ergens schijnt er Nederlands bloed te zitten), en je moeder is een inlandse. Als kind speel je onbezorgd met Nederlandse, Nederlands-Indische en inlandse vriendjes. De kampongs zijn je speelplaats. Inlands vind ik raar woord trouwens maar goed… Iedereen weet wat ik bedoel. Je gaat naar een Nederlandse school. Je spreekt vloeiend Nederlands, Madoerees, Javaans en nog wat andere talen/dialecten. Kortom je bent kind, en je vriendjes komen uit alle lagen van de bevolking. Dan breekt de oorlog uit. Net daarvoor werd je vervroegd opgeroepen tot de dienstplicht. Je valt onder Nederland, dus automatisch vecht je voor Nederland. De kampen op Java, de Birma-Thailand spoorlijn en het vliegveld Ubon overleef je. Je komt terug in een verscheurd thuis. Sommige van je vriendjes van vroeger zijn nu je vijanden. Er is geschoten op je familie, je zusters opgepakt door de Jap, en op een manier behandeld die verre van menselijk is. Je ouders gescheiden in kampen gezet. Familieleden onthoofd, vrienden hebben op afgrijselijke manier de dood gevonden. Je bent boos… De wereld die je achterliet is niet meer! Dan begint een nieuwe hel! Verplicht te vechten tegen […]
10 december 1946 – Weduwe Julie Dobson-van der Steur vierde haar 26ste verjaardag in een opvangpension voor uit Indië gevluchte Nederlanders en Indo-Europeanen. In Markelo. Om het te vieren had Julie een spekbokking gekocht. Onder de foto van het pension staat een tekst die Juli pas in 1998 schreef. Haar moeder Charlotte was in het voorjaar van 1946 vijftig jaar oud geworden. Billy was in oktober zes geworden en Ted in november vijf. Ted was onhandelbaar. Jij bent mijn moeder niet had hij tegen Julie gezegd. Ted was in 1943 aan tante Ukkie gegeven. Door oma. Toen Julie was gearresteerd wegens deelname aan verzetsactiviteiten in Bandoeng. Pas in augustus 1946 werd kleine Ted weer aan Julie teruggeven. Zij had kunnen bewijzen dat zij géén Jappenhoer was geweest. Oma en Julie waren al in 1933 uit elkaar gegroeid. Julie en haar broertje groeiden op in pleeggezinnen. In de kleine afscheid van Java advertentie word oma niet genoemd. Toch betaalde Julie ook haar overtocht. Julie moest nu vier tickets voor de vlucht van Java betalen. Aan de overheid. Aan boord van de Klipfontein hebben zij samen truien gebreid. Julie had zich zelf ingeprent dat zij géén slachtoffer wilde zijn. Julie solliciteerde in […]
1942….. Ik was 9 jaar en in de Brantas zag ik voor het eerst dode lichamen drijven… Altijd met het gezicht naar beneden… Die beelden zal ik nooit vergeten… Van Suikerfabriek naar Soerabaja.. Op een avond pakten wij onze spulletjes in een kussensloop en gingen wij lopend naar de suikerfabriek waar wij werden opgevangen door de familie. De volgende morgen zagen wij de Japanners met hun gele kleding en de petjes met slierten in de nek. Zij hadden rijbroeken met windsels tot aan de knieën en vreemde schoenen aan. Een geweer hing over de schouders (Ze verwachten kennelijk geen weerstand). Op houten fietsen vielen ze Modjokerto binnen en de geur die zij verspreidde… die ruik ik nog steeds….. Sushi maar dan rot.. en maar zingen Minaoto ka sur a kete heisan sie Arigato…. Wij moesten verder reizen.. met de trein naar Soerabaja omdat de bruggen opgeblazen waren gingen we lopend verder, dwars door de kampung en sawa’s naar de andere kant van de rivier waar we weer met een trein verder konden reizen. Tijdens de reis moesten mijn zussen hun gezicht insmeren met kapur serih om zo lelijk mogelijk eruit te zien zodat ze niet lastig gevallen werden door de […]
Het antwoord van Silfraire Delhaye op het verzoek van Han Dehne is ronduit beschamend. Niet zozeer het feit dat hij voor het eerst überhaupt reageert, maar bovenal omdat zijn antwoord aantoont dat de werkelijke reden voor het ontbinden van de onderhandelingsdelegatie Indische Kwestie (en het uit de delegatie zetten van Peggy Stein en Ton Te Meij), louter om persoonlijke motieven ging. M.a.w. Silfraire Delhaye heeft de Indische Kwestie ondergeschikt gemaakt aan zijn persoonlijke belang. En daarmee schaadt Silfraire Delhaye de Indische Kwestie in hoge mate. Onbegrijpelijk des temeer dat de diverse organisaties binnen het Indisch Platform dat (hebben) laten gebeuren. In het antwoord van de heer Hille Ris Lambers, namens het DB van het IP, op de blog van Peggy Stein over het disfunctioneren van het Indische Platform, met name het Dagelijks Bestuur, zegt hij letterlijk: “anders dan Mw Stein suggereert is de heer Delhaye wat ons betreft niet bezig met solo acties, maar met gezamenlijk beleid” en nu komt het: “Het ontbinden van de onderhandelingsdelegatie, in december 2015, wegens onvoldoende toegevoegde waarde voor nieuwe onderhandelingen, is door de IP voorzitter gedaan, gesanctioneerd door het Dagelijks Bestuur en het Algemeen Bestuur.” Maar uit het antwoord van Silfraire Delhaye blijkt dat […]
7 maart 2017 Mijn strijd miljoenen stierven tijdens mijn leven niet van ouderdom, maar door geweld de mensheid blijft maar oorlog geven om geloof, gebied of om geld. Wordt nu 84 jaar met een rugzak heel zwaar Heb bijna mijn leven gegeven Voor de Vlag die mij heeft verraden Als dat een feit was Dan was er voor sommigen geen toekomst geweest Nu ik bijna Mijn leven heb gegeven moet ik het inruilen voor een erkenning Heel diep in mijn reeds beschadig hart dat ooit in zijn bestaan 114 minuten heeft stilgestaan, Verkrampt in zijn belevenis Is hij ook moe gestreden Gelukkig heb ik de steun Van twee sterke Engelen Nicole en Peggy,Ton die onvoorwaardelijk aan mijn zijde hebben gestaan Morgen begin mijn kleine oorlog Strijden om erkenning te krijgen Dat ik oorlogen heb mee gemaak Hoe krijg ik die Oorlog uit mij Maar met grote trots ga ik de strijd aan Met de gedachten dat de grote erkenning Door mijn ouders reeds aan mij gegeven Wat meer kan je bezitten dit te weten…. Pelita, W.U.V. WUBO. moeten deze wetenschap Nog ontdekken… en waarop ze hun erkenning stoelen stem mij de droefnis nabij…. En wie de oorlog heeft meegemaakt’, Kan […]
Rechtzaken Backpay > Procedure Europese Hof. Het afgelopen jaar hebben we frequent contact gehad met partijen die een rechtszaak hebben aangespannen rondom de regeling van de Backpay. Bij een aantal van de zaken zijn Ton te Meij en Peggy Stein nauw betrokken (een adviserende rol en als getuige deskundigen). Afgesproken is dat we elkaar op de hoogte houden van zowel de processen als de uitkomst van deze processen. De volgende stap die we ondernemen is dat we op basis van deze samenwerkingen met de partijen de gang naar het Europese Hof volgen. Dit doen we samen met de bij het Indisch Platform 2.0 aangesloten Advocaat Phon van der Biesen en SVJ (Stichting Vervolgingsslachtoffers Jappenkamp) als investerende partij. Zoals bij alle procederende partijen bekend komt deze samenwerking uiteindelijk ten goede aan de totale gemeenschap. Het bijstaan van deze individuele processen dienen uiteindelijk het totaal. Met vriendelijke groet, Team Indisch Kwestie Indisch Platform 2.0
(bron Delpher kranten; 15-09-1956) RAPPORT PARLEMENTAIRE ENQUÊTECOMMISSIE Terugkeer naar JAVA was viervoudig drama (link naar krantenartikel Het Vrije Volk 15 september 1956) DE TERUGKEER VAN HET NEPERLANDS GEZAG in Indonesië na de capitulatie van Japan op 14 augustus 1945 was – zo blijkt uit het rapport van de parlementaire enquêtecommissie — een viervoudig drama. Australië in 1945 anti-Nederlands EERSTE DRAMA: het is niet mogelijk gebleken uitvoering te geven aan het plan dat al in december 1943 was gemaakt om Nederlandse troepen in Australië op te leiden. De vijftien in Nederland aangeworven gezagsbataljons kregen -(in een uitspraak van 24 juli 1945) van het geallieerde opperbevel geen prioriteit voor het vervoer naar Indonesië en Nederland kon over zijn eigen schepen niet,vrijelijk beschikken. In Australië heerste na het uitroepen van de Indonesische republiek op 17 augustus 1945 een anti-Nederlandse stemming. TWEEDE DRAMA: de Nederlandse inlichtingendiensten in Australië en op Ceylon zijn er tijdens de oorlog niet in geslaagd inlichtingen over Java te krijgen. In 1945 waren de Nederlandse autoriteiten niet op de hoogte van de stemming onder’ de Indonesiërs. Op 6 november telegrafeerde Van Mook aan de regering: ‘Het verzet tegen.het Nederlandse gezag is op Java veel dieper geworteld jen algemener dan zij, […]
Gisteren de herdenking van de hellships bijgewoond op het landgoed Bronbeek . Helaas door het slechte weer werd er besloten de voordrachten binnen te houden. Jammer achteraf, want juist toen scheen de zon. De kransleggingen waren uiteraard buiten, vergezeld met wat druppels. Grote indruk maakte op mij de heer Punt…. Een 93 jarige man die daadwerkelijk de barre tocht met een hellship heeft meegemaakt. Een eer zijn hand te mogen schudden. Onbegrijpelijk dat deze hellships zó onbekend zijn bij het grote publiek. Dit terwijl 1000den het leven lieten tijdens deze deportaties in deze schepen door de meer dan vreselijke omstandigheden aan boord, en de bombardementen op deze schepen. In gezelschap van mijn 2 mannen, en de familie van John Bruininga was het een indrukwekkende dag. Zeker voor m’n zoontje, die duidelijk onder de indruk was, en zeer geïnteresseerd. In alle rust na de plechtigheid mocht hij de bloemen leggen bij het monument. Ook bij het Pakan Baroe en Birma-Tailand monumenten heeft hij bloemen gelegd. Een nieuwe generatie, die geïnteresseerd en betrokkenen is bij het verleden van zijn opa, en daardoor bij de vele anderen die vielen en overleefden. Stiekem toch heel trots op hem!
In 2013 ontvingen we tijdens de organisatie van de Stille Tocht onderstaand verslag/boekje ‘Zo was het’ van de zoon van de heer J. Hattink, Ernst Hattink. De heer J. Hattink liet dit document na aan zijn zoon. Heel herkenbaar is dat zoon Ernst, net als vele kinderen, weinig wist over het verleden van zijn vader in Nederlands-Indië. Dank Ernst, dat je ons dit document toevertrouwd hebt. Wij zetten het graag in voor de Indische Kwestie en voor educatie. #indischekwestie ———– ZO WAS HET IN NEDERLANDS-INDIË (1900-1950) > DE GROTE LEUGEN, door J. Hattink RIP. Intro: Dit boekje werd geschreven omdat de geschiedschrijving van Dr. L. de Jong, in zijn werken. de delen: 11a t/m epiloog, een volkomen eenzijdige en gekleurde weergave blijkt van de historie in het voormalige Indië in de jaren 1900-1945, waarbij Dr. de Jong zelf verklaart onder invloed van zijn anti-koloniale visies te hebben geschreven. Dit is een eerlijke geschiedschrijving. Het is daarom dat dit boekje ‘Zo was het’ werd opgebouwd uit citaten van eerlijker historici en meer deskundigen. De schrijver J. Hattink, geboren in 1909 te Haarlem, verbleef van 1911 tot 1958 op Java, behoudens de jaren in Jappenkampen langs de Burma-spoorweg in Thailand en drie maal […]
In juni 2013 vond ik de naam van mijn vader en zijn familieleden in deze kamplijsten. Hieronder documenten om te delen. Ik heb deze op Facebook gedeeld onder de verschillende groepen en vanzelfsprekend aan mijn vader laten zien. Zijn blik zei me voldoende. Een bewijs dat iets ‘echt gebeurd is’ is iets waar vele mensen naar op zoek zijn. Daarna volgenden de vele berichten online. Kinderen die voor het eerst iets terugvonden van hun ouders. Een opening voor een gesprek. Bron: Ministerie van Defensie, Troepencommando Siam, Nederlandse Militaire Missie Bangkok, (1942) 1945-1953 » Inventaris nr. 67, 121 Scans / Namenlijsten diverse kampen 1945/1946 (1947 verstuurd naar Siam/Thailand door Roode Kruis). Let op! Dit zijn registraties van momentopnames, het kan zijn dat de namen van uzelf en uw familie hier niet tussenstaan. Klik op deze link voor de pdf: Namenlijsten #indischekwestie #excuses #erkenning #compensatieoorlogsschade #backpaysalarissen #indischplatform2.0
Liefde als ruwe Diamant: Het boek is mede geschreven voor mijn nichtje. Haar steeds terugkerende vraag aan haar moeder: wie is mijn vader, het antwoord kwam nooit. De relatie tussen Juul, mijn nicht en haar moeder was slecht, bleef slecht en is nooit goed gekomen. Mijn nicht werd in feite door haar moeder verstoten. Als kind werd ik geconfronteerd met schreeuwpartijen en onverwerkte trauma’s. Heel laat pas heb ik het geprobeerd het op te schrijven. Qua vorm is gekozen voor persoonlijke portretten waarbij de thema’s door de lezer worden ingevuld die de personen met elkaar delen. Geen proces-verbaal dus. Als kind kon ik me niet uitspreken, door schrijven en het te publiceren doorbrak ik mijn stilzwijgen met mijn boek. Voor de cover van dit verhaal hier online heb ik speciaal de foto van mijn lieve moeder Thelma gekozen. Liefde als ruwe diamant is te koop. hiervoor kunt u contact opnemen via mijn email adres: hendericus_harcksen@live.nl Hieronder een stuk geplaatst door de heer Van Praag op FB. Dank daarvoor! https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10155039426873915&set=gm.695965500598707&type=3&theater
Beste mensen, dat wat er destijds gebeurde was werkelijk met geen pen te beschrijven. Ondanks deze verschrikkelijke omstandigheden heeft mijn moeder dit verhaal op schrift gezet en ik wil het nu na jaren met jullie delen. Let wel, het kan schokkend zijn maar ook dit waar gebeurde verhaal mag niet zomaar verloren gaan. Hieronder het verhaal: Een verhaal van een jonge vrouw (19 jaar) uit Depok van de familie Bacas. “Ben tijdens de Japanse bezetting altijd weg van huis, eerst zat ik ongeveer 2 jaar bij de familie Biele, daarna bij andere families, Laurens, Jonathans en een nog een familie Jonathans, dit tot en met de extremisten tijd. Ik kom uit een gezin van negen kinderen, een broer en acht zusjes. Mijn broer en vader werden tijdens de Japanse bezetting gevangen genomen en dat was o.a. de reden dat ik steeds uit huis was omdat mijn moeder ons niet kon verzorgen. Nadat mijn broer en vader terugkwamen (dat was aug. 1945. Ik was toen 19 jaar) werden wij twee maanden later door de extremisten gevangen genomen. De problemen begonnen eerst bij de familie Meis, die waren aan het eten. Er kwamen ploppors, zo noemden wij die mensen en deze kwamen […]
In Memoriam: William te Boekhorst 1919-1943 Mijn oom Willy te Boekhorst, is de jongere broer van mijn moeder Melanie . Hij ligt begraven in Myanmar / Birma. Is omgekomen door gevangenenschap, uithongering en dwangarbeid. Veel later heeft mijn moeder en de familie zijn graf teruggevonden. Ze moesten veel moeite doen om achter zijn begraafplaats te komen. Thanbyuzayat War Cemetery. Er is veel gecorrespondeerd met de oorlogsgravenstichting. Oom Willy, M. Sld. Inf. William te Boekhorst, is slechts 24 jaar geworden. William te Boekhorst is geboren op 5 mei 1919 te Kendal, NOI en overleden op 27 december 1943 te Birma. Op zijn kaart staat: Nationality: Netherlands (蘭) Rank: (陸軍歩兵二等兵) Stamboeknummer: 33519 Place of capture: 爪哇(ジャワ）; Java Date of capture: 17/03/08; 1942/0308 Occupation: (農業) Remarks: Pen 82362 Camp and transfer date 1: 爪哇17/08/15[03/08]; Java POW Camp 1942/08/15[03/08] Camp and transfer date 2: 泰; Thai POW Camp Camp Branch Name and Reg No. 1: 爪I(ジャワ俘虜収容所第1分所）11205; No.1 Branch Camp of Java POW Camp 11205 Camp Branch Name and Reg No. 2: 泰本(泰俘虜収容所本所）20710; Main Camp of Thai POW camp 20710 Other info 1: Transferred to Thai POW Camp on (no date) 1943; Died at 07:25 on 27 December 1943 (JA.81 P.5641); Died of malaria at […]
Mijn opa en oma hebben gevochten voor hun leven en dat van ons. Zonder hen waren wij er niet, zonder hun ouders waren zij er niet. Mijn opa en oma hebben te veel meegemaakt, hun ouders hebben te veel meegemaakt. Enige wat wij kunnen doen is luisteren en er voor hun zijn, ons verdiepen in hun verleden. Ze hebben te veel gezien, te veel ellende . En tot op de dag van vandaag leven zij ermee, ze leven met herrineringen. Gebeurtenissen die ik mijzelf niet voor kan stellen. De oorlog… ik kan niet bedenken hoe dat zou zijn maar zij weten dat, zij zaten er midden in. Mijn oma opgesloten in een kamp en mijn opa heeft gevochten voor zijn leven in Nieuw Guinea. Als ik met mijn opa en oma er over praat dan zie ik hun verdriet en pijn en dat doet mij ook veel. Vroeger snapte ik het nooit dat ik van me oma niet alleen buiten mocht spelen (buiten de tuin) of dat oma altijd de deuren op slot deed als we even naar boven gingen. Ik snapte dat niet. Maar naarmate ik ouder werd realiseerde ik me.. “oh ik weet waarom oma zo deed” ik snapte […]
Op zondag 24 april 2016 heb ik mijn vader en moeder begeleid tijdens de onthulling van het herinneringsplaquette Bankigang. Het origineel staat bij het vrouwenkamp op midden Sumatra. Omdat voor vele, vanwege de leeftijd, de reis te ver is heeft stichting Bankinang het voor elkaar gekregen om een eigen herdenkingsplaats op Bronbeek te krijgen. Mooi om te zien dat voor mijn vader en alle andere een een plek is op Bronbeek om te herdenken. Na afloop hebben we heerlijk gegeten op Bronbeek
Intro: Wouter Knuijsting; ik werd geboren 27 januari 1917 in de Nova Zemblastraat in de Spaamdammerbuurt, een volksbuurt in Amsterdam-West. Later verhuisd naar de Aert van Nesstraat in dezelfde buurt. De huizen staan er nu nog, maar zijn inmiddels wel gerenoveerd. Hoewel de eerste wereldoorlog gaande was en Nederland gelukkig niet in oorlog was en er toch wel schaarste aan levensmiddelen heerste, hadden wij daar niet van te lijden omdat er een kruidenierswinkeltje in de familie was. De etages van de woningen waren verdeeld in twee woningen. Je woonde dus 3 hoog voor of 3 hoog achter. Op de lagere school geweest in de Abel Tasmanstraat en uiteraard idolaat van de juffrouw. Mijn vader werkte op de Oudezijds Achterburgwal, dat toen nog geen sex-centrum was, bij een bedrijf dat specerijen, zoals peper, kaneel, nootmuskaat maalde. Het bedrijf heette Oldeboom & Lely, en was gevestigd in een grachtenpakhuis zonder voorzieningen om de gezondheid van de werknemers te beschermen, zoals afzuiginstallaties en dergelijke. Wij leefden een normaal arbeiders gezinsleven. Ik was gewoon een straatjongen die met zijn vriendjes alle mogelijke kattenkwaad uithaalde bijv. met luilakavond deuren aan elkaar vastbinden of dode beesten aan de deur hangen. In 1928 werden de Olympische Spelen […]
Bron: http://www.mansell.com/ Veel mensen zijn op zoek naar namenlijsten waarop de naam van hun familie voorkomt. Hieronder de namenlijst van het Japanse krijgsgevangenenkamp Fukuoka 07. Hier vond ik de naam terug van de vader van Toby de Brouwer, de heer George de Brouwer. Met dank aan de internationale site van Mansell. Download hier de pdf. FUK-07_Rosters_1946-02-16
Dag allemaal, Dank voor het lezen van mijn blog over mijn ervaringen voor, tijdens en na mijn speech op de Indië-Herdenking in 2016. Hier kon ik eindelijk eens de aandacht vestigen op de zogenaamde ‘Buitenkampers’. Ik ben een buitenkamper en ben geboren 1942 in Bandung. Een dag voor de Indië-Herdenking 15 augustus 2016 had ik een interview bij NOS-Met Het Oog Op Morgen. Hier werd ik in de gelegenheid gesteld om uitleg te geven over de oorlog en met name over de periode erna in de buitenkampen. De redactie wist niet exact wat het woord buitenkamper betekent. Er wordt aan me gevraagd: ‘Hoe kan het eigenlijk dat er zo weinig over bekend is’. Ik leg dat uitvoerig uit. ‘En bent u daarvoor gevraagd?’ Ik heb gezegd dat ík het daarover wilde hebben. Het is er altijd over de interneringskampen gegaan maar nooit over de buitenkampen; ‘Ik wil het nu wel eens over de Buitenkampers hebben’. NOS Met het Oog op Morgen. Klik hier voor het interview. Ik leg hier uit wat een ‘Buitenkamper’ is. Op 15 augustus een interview in Trouw. Klik hier voor het volledige artikel: Bekijk hier NOS Indië-herdenking (vanaf 18.40 mijn speech): NOS Indië-herdenking op npo.nl/POW_03206118 Of […]
Het verhaal van mijn ouders in het kort Mijn beide ouders waren in Jappenkampen. Mijn vader in Birma. Beiden zijn inmiddels overleden. Mijn vader stierf op 78-jarige leeftijd, mijn moeder was net 76 geworden toen zij overleed. Alle verhalen van anderen die ik gelezen heb waren zeer informatief en gaven me een beeld van hetgeen mijn ouders moeten hebben ervaren. Er werd thuis niet verteld over de gruwelijkheden. Het verhaal van mijzelf Vele jaren liep ik rond met – wat ik noemde – een knoop ergens diep in me. Een knoop die me gevangen hield in mezelf en waar ik telkens weer tegenaan liep; een knoop waarvan ik niet wist waar deze uit bestond en hoe ik deze kon ontwarren. Na vele jaren vermoedde ik dat het om boosheid ging; een boosheid die zo heftig was dat ik die vooral moest bedwingen om mezelf en anderen niet ten gronde te richten. Een deel van mezelf zat op slot en dit bezorgde me uiteindelijk een burn-out. De kern van de zaak (volgens mij) Het is goed dat er tegenwoordig websites zijn waar Indische mensen eindelijk hun eigen leed kunnen delen. De verhalen raken me diep, maar de boosheid komt ook weer […]
Reactie op de uitspraak over de Backpay – Henk Harcksen De kern van de uitspraak van de rechtbank (zie blog Backpay: een teleurstellende uitspraak) vormt de koppeling van peildatum (15 augustus 2015) en doelgroep. Dit heeft tot gevolg dat de groep van Backpay-uitkeringsgerechtigden tot een betwistbaar minimum beperkt wordt. Verder dringt zich de conclusie op dat met name budgettaire overwegingen de inhoud van de Backpay-regeling hebben bepaald. Budgettaire overwegingen en een beslissing op morele gronden verdragen elkaar slecht. Op geen enkele wijze gaat de rechtbank in op deze tegenspraak. Ergo volgens de rechtbank is er sprake van een symbolische peildatum, 70 jaar na de oorlog. Een symbolische datum, een juridisch novum, dat vragen opwekt. Het recht kent het rechtsbeginsel van verjaring. Na een bepaalde tijdsperiode kunnen rechten niet meer worden ingeroepen. De door de staatssecretaris verwoorde symboliek van een regeling 70 jaar na de capitulatie van Japan die door de rechtbank nog eens wordt herhaald in haar rechtsoverwegingen. Symbool van wat? Zeventig jaar rekken van opeenvolgende regeringen om tot een regeling te komen ? Nog bonter maakt de rechtbank het door te stellen: “een andere keuze voor een eerdere peildatum of een andere opstelling van de overheid was denkbaar geweest. Echter kan […]
Onderstaand verhaal over mijn leven en mijn zoektocht en ook het verhaal van mijn zusjes is eerder ondergebracht bij IWI. Klik hier voor hun site. Het Indisch Wetenschappelijk Instituut. Ik dank hen speciaal voor het plaatsen van het verhaal en de hulp die ik kreeg. In overleg met hen plaats ik het verhaal ook hier bij Indische Kwestie. Waar ik samen met velen vecht voor rechtvaardigheid. #indischekwestie #excuses #erkenning #compensatieoorlogsschade #backpaysalarissen #stophetnegeren! #WWII #Bersiap #KolonialeOorlog en niet te vergeten voor de erkenning voor de #Oorloginhetkind! Meihuizen, B.R. van der Puyl, Felix (1950) 1952 Dit zijn we. Bartholomeus Robert, Bartje, en Beatrix Dorothy van der Puyl, Trix. Zij zorgde altijd voor me, als het kon. Het is eind 1951. Ik ben daar nog net geen 2, mijn zus nog net geen 3. We zijn geheel ontluisd, ingeënt, gewassen, met schone kleren en gevoed, je ziet niet dat ik nog een oedeembuikje heb. We zaten ergens in Bandung, ik weet niet waar, in een kamp, tot onze vader ons daar kwam ophalen. Ik kende hem niet, Trix wel. Toen ik geboren werd op 27 januari 1950 in Bandung was hij al spoorloos, mijn moeder heeft me na twee weken zelf aangegeven bij de […]
Het verhaal van mijn opa Gerardus Petrus Janssen zoals ik het totnutoe ken. Niemand heeft me dit verhaal verteld. Beetje bij beetje vond ik de feiten. Niet alle! Veel is door de tijd verdoezeld… Mijn opa was 47 toen hij sneuvelde. Een wit kruis op een nederlands militair ereveld in Surabaya herinnert daar aan. Wie zijn ouders waren weet ik niet. Hij was opgegroeid in het weeshuis Vincentius in Buitenzorg. Omdat hij geboren was in de toenmalige garnizoenstad Salatiga neem ik aan dat zijn vader een nederlandse militair was die na zijn diensttijd terugkeerde naar nederland. Op het witte kruis staat mijn opa’s rang bij het toenmalige Koninklijk Nederlands Indisch Leger. Sergeant. Zou zijn nederlandse vader ook die rang hebben gehad? We zullen het nooit weten. Volgens de Japanse administratie was mijn opa aan dysentrie bezweken in Maomere Flores, maar andere bronnen melden dat de lijsten van Maomere vaak werden gebruikt om de Birmalijsten niet al te buitensporig te laten lijken…wie zal het weten? Of dat Koninklijke Leger of de Keizerlijke bezetter zich na zijn dood ooit om zijn weduwe, mijn oma en hun minderjarige kinderen hebben bekommerd heb ik nergens kunnen terugvinden. Toen uiteindelijk al haar kinderen uit Indonesië werden […]
Beste politicus, ambtenaar en jurist, Ik schrijf u namens mijn ouders en grootouders en namens de duizenden mensen die ik de afgelopen tijd heb gesproken in verband met de al 71 jaar slepende en onopgeloste ‘Indische Kwestie’ omtrent compensatie oorlogsschade én de ‘backpay’ van salarissen uit de oorlogsjaren Nederlands-Indië. Na 70 jaar wordt er door Kabinet Rutte II op aandringen van Staatssecretaris Martin van Rijn dan eindelijk iets gedaan aan het uitgestelde recht op salaris. Moreel worden de dan nog slechts een paar honderd in leven zijnde ambtenaren en militairen tegemoet-gekomen met een erkenning van niet-genoten salaris. De rest is overleden. Het betreft een morele eenmalige toekenning en het Kabinet Rutte II sluit de eerder overledenen uit. Ook hun weduwen en hun kinderen wordt de pas afgesneden naar een ‘morele’ uitkering van dat salaris. Dit laatste én de minimale toekenning van de Regering levert nóg meer leed op dan de instanties zich realiseren. Hieronder enig uitleg en wat woorden over het gedrag van u, vele politici, ambtenaren en juristen in de loop der tijd. Nog voordat de oorlog uitbrak in Nederlands-Indië, nog vér voor de Japanse bezetting heeft u gesteggeld over de dreiging die er lag voor uw kapitaal in Nederlands-Indië. […]
1.Nederlands Indië was tot de Tweede Wereldoorlog een welvarend en vredig land. De maatschappelijke verschillen waren toen niet anders dan op de dag van vandaag. Natuurlijk waren er verschillen in sociale standen maar die waren vooral gebaseerd op het opleidingsniveau. En dat is nu nog zo. Het koloniale beleid had gezorgd voor een prachtige infrastructuur en een land- en tuinbouw, gezondheidszorg, onderwijs en rechtspraak van hoog niveau. En als er geen oorlog was gekomen zou de honorering van de drang naar meer vrijheid en onafhankelijkheid van de Indonesische bevolking zeker kansrijk geweest zijn. 2. Dit prachtige eilandenrijk, zo groot als van Schotland tot Turkije, werd bestuurd door zo n 150.000 ambtenaren, die nauw samenwerkten met locale gezagsdragers. Zij zorgden voor rust en welvaart en optimale kansen voor economische en sociale ontwikkeling. Uiteraard hebben zich enkele nare excessen voorgedaan. Maar deze waren niet frequent en structureel. De Republiek Indonesia heeft met dezelfde problemen te kampen. Maar helaas worden die excessen ten onrechte geplakt op de Nederlanders die indertijd het land bestuurden. Als je zegt in Indië te hebben gewoond hoor je al snel: O, Eduard Douwes Dekker, Atjeh-oorlog, etcetera . Zelfs de politionele acties worden genoemd. En daar droegen wij nu […]
Uwe Majesteit de Koning, Mijn naam is John Bruininga, 84 jaar oud en Indië/Nieuw-Guinea Marinier-Veteraan. Aanvankelijk wilde ik deze brief aan Mark Rutte onze demissionaire Minister President richten, maar omdat hij samen met nog drie andere heren bezig is aan een 208 dagen durende formatie van een regering en ik hun ze daarin niet wil storen, richt ik mij tot U, Majesteit. Ik weet dat U het druk heeft maar ik weet dat u ook een hart bezit dat openstaat voor een Veteraan om hem aan te horen, mijn dank daarvoor. De aandacht die ik van U vraag is vrij simpel, maar het maakt bij mij veel emotie los. Mijn schoonvader Tijmen Hertel , heeft in de 2e Wereldoorlog gediend onder Uw Overgrootmoeder Prinses Wilhelmina, een vrouw met ballen. Hij heeft de torpedering van de Junyo Maru overleefd, maar vervolgens is hij te werk gesteld aan de Pakan Baroe Spoorweg en helaas vanwege de grote ontberingen tijdens de krijgsgevangenschap , heeft hij op 29 april 1945 het leven gelaten. Zijn twee broers Wim en Frits Hertel hebben in andere Kampen (Changi en Osaka) ook het leven gelaten. Maar ondanks dit grote verlies is het een familie die Koningsgezind is gebleven. Ik […]
Enige jaren gelden heeft mijn vader zijn verhaal geschreven in het Boek Donkere regendruppels. de geschiedenis van de Indische wezen. Helaas hebben wij onze opa en oma nooit gekend maar is onze vader in goede gezondheid bij ons Hierbij post ik drie tekeningen die mijn opa indertijd gemaakt heeft. het verhaal zelf zal ik binnenkort op deze blog zetten
Voor onze “”Aanklagers”” die door onze Gewonnen Vrijheid goed gebruiken om ons, voor eigen gewin , “Misdadigers “” te Kunnen noemen. 4 mei 2017 twee minuten stilte… 1942-1945 drie jaren in stilte en angst geleefd Vrijheid is kwetsbaar nooit vanzelfsprekend Dat besef je pas echt wanneer de vrijheid er niet meer is Zoals tijdens de Tweede Wereldoorlog Stil zijn maar 2 minuten Weegt niet op tegen het opgelegde stilzwijgen miljoenen doden worden … betreurd door miljoenen overlevenden En na 60 jaar worden soldaten aangeklaagd Door landgenoten die toen nog niet geboren waren En in volle vrijheid hun kennis eigen mocht maken De strijders aanklagen voor de strijd Waarin zij gevochten hebben Voor de vrijheid van de aanklagers die met volle overtuiging beredeneren Met de kennis van nu wat in het verleden is gebeurd De laatste levensjaren van de Soldaat te vergallen zonder enig blaam En ze worden gehoord ook nog gehonoreerd door de Veroorzaker Maar voor Jan Soldaat, Wordt horend doof En ziende blind Het resultaat Wat een pracht wereld ….. waarin zij mogen verkeren helaas met heel veel Post-Koloniale-Geheugenverlies Bedankt Nederland namens hen die het leven hebben gegeven voor uw Vorst en Vaderland hun dank is nu….: In tijd […]
Dit is de één van de twee foto’s van mijn vader van voor de WWII. Mijn vader, Frits Zelis, is in 1933 geboren in Djatiroto (Midden Java) en een nakomertje. Een Indische Nederlander en totok. Zelf beschouwde hij zich als een “anak Jawa”. Geboren in een gezin met twee oudere zussen. Mijn grootvader was in 1933 administrateur op een suikerplantage van de HVA. Na mijn vaders overlijden in 2016 vond ik een fotoalbum van mijn grootouders. Hier had mijn grootmoeder alle foto’s, die ze ooit naar Nederland hadden gestuurd en terug gekregen, ingeplakt. Helaas zijn alle foto’s waar mijn tante op stond uit het album gescheurd. Mijn vader moet daar ook vaak op gestaan hebben. De foto laat een gelukkig jongetje zien. Grote glimlach en een lichtjes in zijn ogen. Na het jappenkamp hebben die lichtjes er nooit meer ingezeten en was de glimlach veelal gemaakt. Over de kamptijd van mijn vader is weinig bekend. Hij sprak er niet over en ook niet over zijn latere leven in Maastricht, Den Haag of Delft. In 1946 repatrieerde de familie naar Maastricht, waar mijn grootouders in 1918 waren vertrokken. Ze kwamen terecht op de Brusselseweg bij een broer van mijn grootvader, die […]
Hieronder een artikel met een aantal studies omtrent PTSD. ————– Bron: US National Library of Medicine National Institutes of Health PMC Jonathan E. Sherin, MD, PhD* Jonathan E. Sherin, Department of Psychiatry and Behavioral Sciences, University of Miami, Leonard M. Miller School of Medicine, Miami, Florida, USA; Department of Mental Health and Behavioral Sciences, Miami VA Healthcare System, Miami, Florida, USA; Charles B. Nemeroff, MD, PhD Charles B. Nemeroff, Department of Psychiatry and Behavioral Sciences, University of Miami, Leonard M. Miller School of Medicine, Miami, Florida, USA; Abstract The classic fight-or-flight response to perceived threat is a reflexive nervous phenomenon thai has obvious survival advantages in evolutionary terms. However, the systems that organize the constellation of reflexive survival behaviors following exposure to perceived threat can under some circumstances become dysregulated in the process. Chronic dysregulation of these systems can lead to functional impairment in certain individuals who become “psychologically traumatized” and suffer from post-traumatic stress disorder (PTSD), A body of data accumulated over several decades has demonstrated neurobiological abnormalities in PTSD patients. Some of these findings offer insight into the pathophysiology of PTSD as well as the biological vulnerability of certain populations to develop PTSD, Several pathological features found […]
“Let me start this by saying that I’m not for illegal immigration but am saddened and angry about the latest Executive Order which was given on the spur of the moment creating chaos, fear, and friction which could have been avoided. This comes from someone who came to the US as an immigrant as a child with her family. We lost our possessions and country when the Dutch East Indies was no more. We were a displaced, mixed blood people from a Dutch colony but the Dutch didn’t want us either, didn’t know what to do with us. Then appeared a light at the end of a dark tunnel for my family. It was called America. This great country took not only my family in but thousands of other Indo families…as refugees under the Pastore-Walter Act. I would not be exaggerating if I said that each of those families proved their worth and became proud, contributing citizens of this country. My father, who was a high placed executive in his native country, started out like so many refugees working at low-wage jobs. He was 53 years old when my family arrived in America…no one would honor his degrees nor his […]
Dit zijn mijn ouders op de foto. Mijn vader Alex Grondhuis is op 22-5-1919 te Poerwredjo (Midden Java) geboren en overleden tijdens een vakantie te Bali op 29-12-2008. Tijdens zijn laatste reis heeft hij zijn geboortedorp nog bezocht. Mijn moeder Toos Grondhuis- van Elewoud, geboren op 17-12-1923 te Ambarawa en overleden op 28-11-1989 te Amersfoort, leefde buiten de kampen en reisde samen met haar pasgeboren baby (mijn oudste zus) tijdens de Tweede Wereldoorlog in toenmalig Nederlands-Indië, mijn vader achterna. Hij was als KNIL soldaat en werkte als verpleger in diverse kampen te Java. De grootste ellende vond hij dat hij zijn vrienden zag sterven, hoe hou je zoiets vol?? Zijn wilskracht was groot, hij wilde levend uit deze hel komen. Hij putte kracht uit de afspraak die hij met mijn moeder Toos had gemaakt toen zij door deze brute oorlog van elkaar werden gescheiden, mijn moeder was toen hoogzwanger van mijn zus. Iedere avond om 20:00 zouden zij door gebed met elkaar zijn verbonden zijn. Na de oorlog organiseerden Alex en Toos Grondhuis, jarenlang feesten voor alle mensen uit Nederlands-Indië. Dit omdat hij als geen ander wist dat trauma gezamenlijk opgevangen moest worden. (Kota Batu feesten Amersfoort). Omdat hij ook in […]
Het Indisch Herinneringscentrum bestaat binnenkort 10 jaar. Via via hebben wij deze uitnodiging mogen ontvangen. Het bevreemdt ons dat SVJ niet is uitgenodigd, toch een partij die tot voor kort nog aan de onderhandelingstafel heeft gezeten en jarenlang aan een échte collectieve erkenning heeft getrokken!, zo ook de heer Anton te Meij en mevrouw Peggy Stein. Deze laatsten waren het méést kritisch over de voortgang van de Indische Kwestie, waar álle partijen mee gemoeid zouden moeten zijn. Namelijk het wel en wee van de nu nog in leven zijnde mensen die de oorlog hebben meegemaakt. En als we het over het wel en wee hebben, dan hebben we het natuurlijk over hun rechten. Zo vochten en vechten wij nog door voor Excuses Erkenning Compensatie Oorlogsschade en Backpay Salarissen. Misverstand: Vreemd genoeg denken nu alle stichtingen die zich in het toekomstige Indisch Huis naast elkaar scharen dat wíj hun tegenstander zijn. En dat terwijl we allen zeggen op te komen voor dezelfde mensen. De Nederlanders uit Nederlands Indië die alles verloren hebben tijdens de WWII, de Bersiap en de Koloniale oorlog. Integendeel. Wij wensen juist een héél groot Indisch Herinneringscentrum, waar de overheid veel méér geld aan spendeert zodat de ‘verankering’ […]
June 21 has always been a difficult day for the Kluge family, a supposedly joyful day announcing the start of the Summer, that somehow was often overshadowed by a touch of sadness in our family. This grave belongs to Constance Wilhelmina Kluge. She was the identical twin of Johanna. Born on 2 April, 1938 in Jakarta, Connie was only 4 years old when WWII broke out and the Japanese invaded the former East Indies. The Kluge family, like so many other Dutch Indonesian (Indo) families living on Java, was torn apart at the onset of WWII in 1942 when the Japanese occupied the Dutch East Indies. Soon after the war started, Friedrich, the father, was taken as a POW to Japan. He left behind his wife, Paulona, with 7 young children, ranging from a one-year-old to an eleven-year-old, to fend for themselves on the island of Java. A great number of Dutch and Indo men were taken as POWs by the Japanese. Most women and children left behind were interned in Japanese concentration camps. However, Paulona—who was Indonesian—and her children, were not allowed in a concentration camp because she could not prove she was married to a Dutch person. […]
Op de foto, mijn overgrootmoeder Sophie Cramer en overgrootvader Anton Ingelse: Ouders van mijn oma Pingky en de grootouders van mijn moeder, Grace Bruininga-Hertel Sophie was 12 jaar oud toen ze haar beide ouders (Johannes Cramer en Zwaantje) verloor aan de pest. Op 18-jarige leeftijd werd ze uitgehuwelijkt aan Oscar Neyman. Hij was een weduwnaar en had een zoon Nico genaamd. Samen ze kregen een dochtertje: Georgina. Een jaar later overleed Oscar op 27-11-1869 te Bangkalan. Zij ontmoette een hele lieve man, Anton Ingelse, een horlogemaker uit Capelle aan de IJssel die als militair naar Nederlands-Indië vertrok en daar is gebleven. Zij trouwden en kregen 5 kinderen. Na zijn periode als adjudant is hij een café begonnen. Helaas hebben zijn “goede vrienden” hem letterlijk arm gedronken… Zijn vertrouwen in de mens was onmetelijk.. Op 23-11-1925 overleed Anton en Sophie werd voor de 2de keer weduwe… Sophie overleefde de ontberingen in het jappenkamp tijdens WOII in Nederlands-Indië en ook de Bersiap periode…maar NIET het vertrek van haar dochters (waaronder mijn oma Pingky) met haar kleinkinderen naar Nederland… Zij vond zichzelf te oud om nog zo’n lange reis te maken en te wennen in een onbekend “vader”land en besloot bij Nico Neyman, de […]
Opa Archibald Bartholomeus Loppé (Opa Loek) was eind jaren ’50 met Oma Johanna Wilhelmina Simon naar Nederland gekomen om hier met hun kinderen te worden herenigd. Zes kinderen van Oma uit haar eerste huwelijk waren hun inmiddels voorgegaan en twee andere kinderen van Oma kozen er voor om in Indonesia te blijven wonen. In Nederlands-Indië was Opa zeer bekend als een klassiek muzikant en componist. Vooral de viool was zijn lievelingsinstrument, terwijl hij ook een begenadigd pianist was. Hij was de tweede man van Oma en zij zijn samen getrouwd nadat zij een vervelende echtscheiding achter de rug had. Pas toen zij elkaar een aantal jaren kenden besloten zij alsnog te trouwen. Door ons allemaal, kinderen en kleinkinderen werd hij altijd “Opa Loppé” genoemd. Het was een uiterst stille man en hij leed aan astmatische aandoeningen, die hem erg beperkten in zijn leven. Daarnaast kon hij absoluut niet aarden in Nederland, zodat hij ook nimmer een poging heeft gedaan om met zijn muzikale talenten iets te gaan doen. Als gevolg van al die factoren werd hij binnen zijn eigen omgeving een soort kluizenaar. Het grootste deel van zijn leven speelde zich af in zijn slaapkamer. Daar had hij een aantal […]
Repercussions on the Netherlands of Indonesian Independence SUMMARY: The granting of independence to Indonesia, by freeing the Netherlands from its major military commitments in the archipelago, should enable the Dutch to concentrate on metropolitan defense and contribute more effectively to Western European joint defense efforts. The loss of Indonesia may weaken Dutch support of the colonial position of other European powers. Expansion of Dutch economic relations with other areas, including the Western European countries, is expected to result from the loosening of economic ties with Indonesia, and may lead to more active Dutch participation in the European integration measures which the US favors. Although there is considerable latent Dutch resentment toward the US for its positive role in the negotiations leading to Indonesian independence, this has not seriously impeded Dutch support of other US policies and objectives. Indonesian independence, achieved in December 1949, has brought numerous problems to the Netherlands. Under the new political relationship – an equal partnership in a commonwealth-type union nominally headed by the Dutch monarchy – some of the earlier frictions persists. Another important problem still unsettled is the future status of Netherlands New Guinea, which the Netherlands is reluctant to cede to Indonesia despite the […]
Dromen over ‘duisternis tot licht’ en ‘openbaarheid, dat is de enige school van politieke opvoeding’. Oktober 2017 – Krabbels zo noem ik mijn schrijfsels – Politiek en rechtvaardigheid zijn kennelijk ongeschikt voor een huwelijk. Dat blijkt opnieuw uit de samenstelling van het nieuwe 2017 kabinet Rutte III. De keuze voor de Friese Halbe Zijlstra als minister van Buitenlandse Zaken doet mij denken aan de foto van modezaak P.M. Broekmans die al ver voor de eerste wereldoorlog op de hoek Koningsplein-Herengracht hét adres was om een indrukwekkende koloniale outfit te kopen vóór dat je ooit in Oost of West Indië was geweest. Als dromerig Indo ventje irriteer ik mij het meest aan de keuze voor oud staatssecretaris en bezuiniger op cultuur Halbe Zijlstra. Hij werd dus minister voor Buitenlandse Zaken. Als Fries heeft hij in de voorgaande jaren in de rest van Nederland buitenlandse ervaring opgedaan dus dat zit wel goed maar hij is ook de man die in 2011 samen met voormalig staatssecretaris Europese Zaken en Ontwikkelingssamenwerking Ben Knapen o.a. het Tropenmuseum bij mij om de hoek bijna om zeep hielp. Vooral de ontmanteling van de Tropenmuseum bibliotheek zit mij zwaar dwars. Juist in die bibliotheek zat veel materiaal […]
Ik heb het Memorial Park in Hiroshima bezocht, hier zie je de gevolgen van de atoombom die op 6 augustus 1945 gevallen is en terwijl ik daar rondliep dwaalden mijn gedachten steeds af omdat deze gebeurtenis in de geschiedenis regelrecht invloed gehad heeft op onze eigen familiegeschiedenis. 3 dagen nadat de atoombom op Hiroshima gevallen was werd er op 9 augustus nog een bom gegooid, deze viel op Nagasaki wat uiteindelijk leidde tot de capitulatie van Japan en het einde van de oorlog op 15 augustus 1945. Helaas zat mijn opa gevangen in één van de buitengebieden wegens verzetsactiviteiten en was daar de macht nog niet overgedragen wat er toe leidde dat hij een dag na de officiële capitulatie alsnog geëxecuteerd werd… Dit heeft zo’n grote invloed op mijn vader en daarmee ook zijn kijk op het leven en daarmee op onze opvoeding gehad. Het was een rare gewaarwording met absoluut dubbele gevoelens, mijn opa was dan ook heel sterk aanwezig ! Het gevoel niet te kunnen vergeven namens hem maar alleen namens mijzelf en met de vergevingsgezindheid die zowel mijn vader als mijn moeder naar die periode aan ons hebben door gegeven besef je dat de geschiedenis nou eenmaal […]
Het verhaal van mijn vrouw Mary.. Samen met haar moeder en zusje werd mijn vrouw Mary eind 1945 opgesloten in twee Nationalistische kampen in de omgeving van Solo (Soerakarta) in Indonesië. Het eerste kamp waar zij moesten verblijven werd Kletjo genoemd. Dit was een voormalige touwfabriek. Hij lag ongeveer 4 kilometer ten westen van Soerakarta. Hier werden vrouwen en kinderen uit Soerakarta en Bojolali ondergebracht, zeg maar gewoon opgesloten. Zij verbleven in een volle loods, waar ze op matjes op de vloer sliepen. Het eten was uitgesproken slecht en de latrines, in de tuin, waren van zeer slechte kwaliteit. Medische zorg ontbrak geheel. Na Kletjo werden zij na 2 maanden overgebracht naar het Solosch Internaat, ook wel Sinkokan genoemd dat midden in het centrum van de stad gelegen was. Er waren daar zo’n 725 vrouwen en kinderen opgesloten. Ook daar sliep men op de vloer. Het eten was uiterst beroerd, geen ontbijt en 1x per dag wat rijst met sajoer. Ook hier was het sanitair onvoldoende evenals de medische verzorging. Als je ernstig ziek werd dan moest je naar het Rode Kruisziekenhuis worden gebracht. Eén van die ernstig zieken was Mary, zij was er zo ernstig aan toe dat veronderstelt werd […]
Dappere vrouwen – Hun mannen zaten vast in kampen of gevangenissen. Soms nog jaren ná de Japanse capitulatie in augustus 1945. Een postume onderscheiding voor Dapperheid-Excuses-Erkenning-Compensatie-Oorlogsschade én het overdraagbare (erf)recht op de niet uitbetaalde salarissen (tijdens de Japanse bezetting) voor de echtgenotes en moeders van ‘Nederlanders’ die in Nederlands-Indië in dienst waren van het Nederlands Indisch Gouvernement. Veel van deze moeders hebben niet alleen de WOII in Nederlands-Indië overleefd, maar ook de Bersiap periode en de Koloniale Oorlogen tussen 1945 en 1949. Al met al een periode van maart 1942 tot en met 27 december 1949 (overdracht van Soevereiniteit aan Indonesië). Ook de soms uiterst moeilijk jaren ná de soevereiniteitsoverdracht mogen niet vergeten worden. De periode na 1950 was vaak een onrustig leven tussen nationalistische Indonesiërs die alle Nederlanders en Indo-Europeanen weg wilden hebben. Er was dan (de oude) angst en paniek, er moest wéér overleefd worden. Rouwen om het verlies van alles en om de vele familieleden en vrienden zat er niet in. Deze vaak traumatische periode hebben deze moeders (vaak met veel kinderen) na hun vlucht naar Nederland direct achter zich moeten laten en daarmee ook hun angsten, hun vragen, hun pijn, het verlies, om direct over te gaan tot […]
Stel je voor je bent alles kwijt en je bent in een vreemd land. Het enige wat je nog hebt zijn een paar koffers met inhoud. Je denkt dat je van binnen in brand staat, omdat er rook uit je mond komt. Je weet niet dat dit komt door warmte van je adem die damp wordt door de kou en iedereen lacht je uit, maar jij bent alleen maar bang en moe van de enorme reis. Je begrijp niet goed wat er aan de hand is. Alles is grauw. Het ruikt niet zo lekker als in je thuisland en de mensen kijken donker en zien er anders uit. Zo moet het ongeveer geweest zijn toen mijn oma eind 1950 voet op de Nederlandse bodem had gezet met haar ouders en zeven broertjes en zusjes. Ze was bijna 14 jaar toen ze in een klein pension terecht kwamen. Berooid met een getraumatiseerde vader omdat hij kapot was gemaakt door de Jappen. Een liefdevolle moeder die haar acht kinderen had beschermd als een tijgerin en nu haar glans en schoonheid verloren had. Ze hadden na het Jappenkamp nog maanden rond gezworven over de verschillende eilanden totdat ze haar man terug gevonden had. […]
Mijn opa en oma zijn met 8 kinderen in november 1950 in Nederland aangekomen. Nadat ze eerst in Hotel Opduin te Noordwijk aan Zee, bij boer Petersen in Koudhoorn en Pension Klein Zwitserland in Putten hebben gezeten, verhuisden ze definitief in 1952 naar Harderwijk. Omdat hun woning aan de Willem de Zwijgerlaan 25 nog niet helemaal klaar was, hebben ze een aantal maanden nog in Pension (Hotel) Stadsdennen gelogeerd. Het gezin bestond toen uit v.l.n.r.: William en Hennie (tweeling), oma Jacobs met Charles, Lucie, en Pieter (tweeling), opa Jacobs met Clarc, Sonja en Liesje. Clarc en Charles zijn geboren na de oorlog. Olga en Cobus zijn in Harderwijk geboren.. . Foto: Opa Jacobs in het KNIL in Nederlands-Indië (4e persoon achterste rij) Mijn opa was KNIL Sergeant der infanterie uit Djokjakarta, ingeschreven te Batavia 1941, gevangen genomen te Bandoeng. Hij werd in Harderwijk geplaatst. Hij vertelde mij dat hij vroeger oefeningen had in het Slingerbos. Toen nog een groot bos achter de oude Jan van Nassaukazerne. Ik ben van de familie Jacobs het oudste kleinkind. Geboren in 1959, dochter van Hennie Jacobs getrouwd met Andries Verhoeve. Mijn vader was ook beroepsmilitair en uitgezonden geweest naar Nederlands-Indië. Mijn vader kwam vaak bij […]
“Om er achter te komen wat mijn overgrootvader Ferdinand Jacobs heeft mee gemaakt, heb ik in 2012 contact gezocht met de heer John la Gordt Dillié, een oud marinier.” Mijn overgrootvader heb ik maar kort gekend. Ik herinner hem als een wat tengere oude man. Hij wist nooit mijn naam, ik dacht altijd dat hij een spelletje met me speelde. Later weet je wel beter. Het is moeilijk voor te stellen dat het mijn overgrootvader is. Op de foto toen ik ongeveer vier jaar oud was. Een blond meisje bij een oude Indische man. Veel weet ik niet over mijn overgrootvader. Zijn naam was Ferdinand Jacobs geboren in Indonesië. Al vroeg belandde hij in het weeshuis van Pa van der Steur. Daar leerde hij mijn overgrootmoeder kennen. Ze trouwden en mijn overgrootvader werkte voor het KNIL. In de Tweede Wereldoorlog raakte de familie van elkaar gescheiden. Mijn overgrootvader werd opgepakt en te werk gesteld aan de Birma spoorlijn. Mijn overgrootmoeder belandde met de kinderen na veel omzwervingen in een Jappenkamp. Veel kunnen mijn oud ooms en oma niet vertellen hierover omdat ze nog vrij klein waren. Mijn overgrootvader zelf heeft nooit iets verteld over het werk aan de Birma spoorlijn. […]
Na 61 jaar terug naar hun geboorteland .. nu voorgoed.. Februari 2011.. Ik zit achter mijn computer en probeer mijn gevoelens op papier te zetten. A.s. donderdag vliegen mijn zus en ik naar Indonesië, het cirkeltje is bijna rond. Mijn zus woont in Portugal en vorige week zondag heb ik haar van Schiphol gehaald. Als welkom heb ik hete garnalen gemaakt met een lekker cognac erbij. Heerlijk dat ze er is. Maandag 7-2-2011 Mijn zus heeft samen met haar zoon de urnen van onze ouders van de begraafplaats Hoogland te Amersfoort opgehaald. Onze ouders stonden samen in een urnenmuur, Oom Wieke Ros staat boven hun.. nu staat hij alleen, ik word daar een beetje verdrietig van. Ook voor de goede vriendin van mama, die eigenlijk meer een zus voor mijn moeder was, is het een triest moment. Het plekje om haar dierbare vriendin/zus te herdenken verdwijnt met het weghalen van de urnen.. Zelf kon ik er helaas niet bij dit moment aanwezig zijn, iets wat mij wel verdrietig stemde… Donderdag 10-2-2011 ging mijn zus met beide urnen naar de Indonesische Ambassade Den Haag. De urnen en bijbehorende papieren werden daar gecontroleerd en vervolgens werden de urnen verzegeld. Toen ze thuis […]
For my mother, she left all of us more than a book. This is my first post. Case van der Linden. Cornelis (Case) van der Linden
Onze ouders Toos van Elewoud en Alex Grondhuis brengen we thuis waar ze thuis horen “cirkel van het leven is rond”. . 5-3-2011 Ik word wakker van de omroepen voor het gebed. Heb me rustig aan gekleed en ben lekker naar buiten gegaan. Wat een uitzicht hebben. we daar. Lekker met mijn blote voeten over het gras gelopen. Langzaam werden de andere ook wakker en gingen samen ontbijten. Hierna ons klaar maken voor de dag die komt. Vandaag zouden we naar een restaurant gaan want die man die sprak nog Nederlands en die wist veel hoe je een boot kon huren. Dus Agus die had gisteren de auto alweer schoongemaakt en wij konden er weer in. Wat een lieve man is het zeg. We reden door Semarang en vond de straat en het restaurant waar die man ons meer kon vertellen. hieronder een paar foto’s . Dit is meneer Jongkie Tio die echt veel weet van Semarang omdat hij ook verschillende boeken heeft gemaakt over vroeger en nu van Semarang. Zijn vrouw is zij is opperhoofd over de keuken en hij is de ” BAAS ” en schatten zijn het zeker, helaas kwamen er niet veel mensen eten, terwijl […]
NOS Artikel 6 december: De panden van Joden werden tijdens de Tweede Wereldoorlog onteigendANP Klik hier voor de link op Den Haag Raadsinformatie: Voorstel van het college inzake Moreel rechtsherstel voor geïnterneerden uit NederlandsIndië Hieronder de diverse pagina’s van het NIOD. Klik hier voor de pdf. RIS298596_Eindrapport_Den_Haag Brief Den Haag Raad : RIS298596 Moreel rechtsherstel voor geïnterneerden uit Nederlands-Indië Hieronder de tekst in copie: —– Datum 5 december 2017 Registratienummer BSD/2017.815 RIS298596 Voorstel van het college inzake Moreel rechtsherstel voor geïnterneerden uit NederlandsIndië Bij de behandeling van het raadsvoorstel inzake rechtsherstel voor Joodse eigenaren van geroofd vastgoed in Den Haag (RIS296327) kwam ook de mogelijkheid ter sprake dat geïnterneerden uit Nederlands-Indië met hetzelfde handelen van de Gemeente Den Haag zijn geconfronteerd. Het college heeft het NIOD bereid gevonden onderzoek te doen naar deze mogelijkheid, met als onderzoeksvraag: ‘Zijn in de belangrijkste bewaard gebleven bronnen gegevens te vinden over personen die binnen de gemeente Den Haag tijdens de Tweede Wereldoorlog woningen in eigendom hadden en die als gevolg van hun eigen internering in kampen in het voormalig Nederlands-Indië de erfpacht en/of straatbelasting op hun Haagse woonhuizen in de oorlogsjaren niet hebben betaald, waarbij de gemeente Den Haag deze […]
Mijn reactie naar aanleiding van een krantenartikel in het AD van 1 december 2017 En over een maand is het alweer 2018 en er zijn steeds MINDER overlevenden van onze eerste generatie. En de regerende politiek doet wat het altijd heeft gedaan en gaat door met negeren ! Of het nou een linkse of rechtse regering is ze hebben een ding gemeen, het zijn en blijven neo-kolonialen, zolang er iets te halen of te stelen valt staan ze vooraan. Maar op het moment dat zij verantwoording voor hun daden moeten afleggen geven zij niet thuis. Gesteggel, gelieg en gedraai is overgebleven van wat jullie omschreven als “DAAR WERD WAT GROOTS VERRICHT” (W.H. van Helsdingen, 1941), maar de politiek ” van uitstel komt afstel “ wachten tot ook de laatste van onze eerste generatie de koude grond van Nederland in gaat, zal jullie niet baten, er staat namelijk een tweede en derde generatie klaar, niet behept met de jarenlange gevolgen van koloniale indoctrinatie en dus géén ” sudah, laat maar “ mentaliteit en strijdbaar om jullie er aan te herinneren ” NEDERLAND U HEEFT EEN SCHULD EN DAT IS NIET ALLEEN EEN MORELE SCHULD!” En in gedachte komen er nu alleen […]
Hieronder 3 punten: Aspecten van het Rechtsherstel Indische Gemeenschap Hoe de Staat tot op heden van haar verantwoordelijkheid afkomt > document waarmee de ambtenaren de illussie wekken dat ‘alles toch al is afgehandeld’ Voorstel IP dat het Kabinet Rutte heeft tegengehouden na meer dan 2 jaar onderhandelen (vanaf Stille Tocht 19 maart 2013 tot en met oktober 2015) met staatssecretaris Van Rijn. 1. ASPECTEN VAN HET RECHTSHERSTEL Inhoud / Pag. 1 NEDERLANDSE STAATSBURGERS IN NEDERLANDS-INDIË, 1941 – 1949 / 3 2 DE INDISCHE GEMEENSCHAP / 4 2.1 Doelgroep / 4 2.1.1 Doelgroep voor het “Gebaar” / 5 2.1.2 Doelgroep voor het Rechtsherstel / 5 3 ENKELE CATEGORIEËN VAN RECHTSHERSTEL / 5 3.1 Wat verloren ging / 5 3.2 Morele aspecten van het rechtsherstel / 6 3.2.1 Invalideringsregeling/ nabestaandenregeling / 6 3.2.2 Schadeclaim bij Japan / 6 3.2.3 Morele verplichting betaling salarissen / 7 3.2.4 Het rapport Werner / 7 3.2.5 Schoolachterstand / 7 3.2.6 Niet erkennen van diploma’s uit Nederlands-Indië / 8 3.2.7 Stichting Onderzoek Terugkeer en Opvang (SOTO) / 8 3.2.8 Samenvatting / 8 4 MATERIËLE ASPECTEN VAN HET RECHTSHERSTEL / 8 4.1 Achterstallige salarissen / 8 4.1.2 1947 / 9 4.1.3 1949 / 10 4.1.4 1951 / 10 […]
Geachte heer Blokhuis, De Indische Kwestie duurt nu al meer dan 70 jaar. Het gaat erom dat de 1e generatie Indische Nederlanders erkenning, excuses en Payback behoren te ontvangen voor de gebeurtenissen van de 2e wereld oorlog en erna. Nu blijkt dat u volkomen verkeerde informatie heeft gekregen van de heer Silfraire delHaye, die NIET de Indische gemeenschap vertegenwoordigt. Het Indisch Platform waar hij zegt deel van uit te maken, bestaat niet eens meer. Wilt u zich alstublieft goed laten informeren over deze Kwestie door mensen die wel weten hoe deze zaken in elkaar steken. Bijvoorbeeld de heer Anton Te Meij en mevrouw Peggy Stein van het Indisch Platform 2.0 Mijn vader was een prisoner of war, hij heeft 3 en en half jaar gevangen gezeten in Fukuoka in Japan. Hij heeft voor deze tijd geen soldij ontvangen, net zoals al de andere oorlogsslachtoffers. Ik wilde dat u naar de verhalen kon luisteren hoe triest het allemaal was, ik weet dat u er om zou huilen. Mijn vader was 75 jaar toen hij stierf, hij was zeer verbitterd over de Nederlandse Regering, toen hij aan het dood gaan was had hij nog nachtmerries over de oorlog en de Jappen. Ik […]
Vanaf november 2015 heeft u regelmatig in de kranten iets kunnen lezen over de ‘Backpay Salarissen’ aan de nog levende ambtenaren en militairen die tijdens de bezette jaren (WWII Nederlands-Indië) geen salaris hebben ontvangen. Deze mensen zijn inmiddels hoogbejaard, 90 plus. Er zijn er nu minder dan 600 nog in leven. Meer dan 70 jaar hebben ze gestreden voor hun recht. Maar over wie hebben we het eigenlijk, wat hebben ze meegemaakt? Hoe zag die wrede oorlog er eigenlijk uit? Velen van hen hebben tot aan hun dood gezegd dat ze maar niet begrijpen waarom hen al die jaren hun rechtmatige salaris is onthouden. Ze hebben hun kinderen de opdracht gegeven door te vechten en de waarheid boven tafel te krijgen. @Kabinet Rutte III los deze kwestie op! En stop het negeren. Hieronder vindt u documenten die verslag doen van de wreedheden en de verschrikkingen die deze mensen tijdens de Japanse bezetting hebben moeten ondergaan én die wat de Nederlandse Overheid betreft het liefst in gesloten archieven waren gebleven tot iedereen zou zijn overleden. Inclusief hun kinderen. Lees graag mee en laat uw geluid horen! Deel de documenten. #indischekwestie #excuses #erkenning #compensatieoorlogsschade én #backpaysalarissen (incl. erfrecht!) #japansewreedheden #WWII #bewijzenWWIINederlandsIndie […]
Een overweging van mij uit 2008 *** Ik ben dus wel beetje fan van staatssecretaris Jet Bussemaker, maar ze moet eenmaal het kabinetsbeleid verdedigen… ook al denkt ze misschien net een tikkeltje anders. In deze kwestie, de backpay, is de politiek simpel… Kamerbreed van links naar rechts, van SGP en Wilders naar SP denkt men hetzelfde…. zoiets dus: ‘ ze kenne de pot op die Indische Nederlanders …. eigen portemonnee eerst ‘ Bussemaker geeft antwoord op een Indonesiër, die kennelijk KNIL was of Nederlands burgerambtenaar in de oorlog. Inderdaad… het grootste deel van het KNIL waren Indonesiers.. als die allemaal hun nooit ontvangen loon uit de oorlogsjaren zouden moeten krijgen…hoeveel honderd miljoen euro is dat niet voor het Koninkrijk der Nederlanden. Dus vooral maar volhouden dat het afwentelen van de personeelsschulden op de voormalige vijand wettelijk fatsoenlijk was… Men gebruikte de formele juridische autonomie van het Indische Gouvernement als frontbv of klapbv.. En ‘men’ is de volledige Nederlandse politiek bij monde van Bussemaker vandaag. Ze schrijft : “Op grond van rechterlijke uitspraken stelde de Hoge Raad in 1956 en 1958 in cassatie vast dat de Staat der Nederlanden hiervoor niet financieel verantwoordelijk kan worden gesteld, omdat de juridische verplichtingen op […]
U.S. SECRET / BRITISCH MOST SECRET From: C-in-C Netherlands Forces (London) Date: April 9, 1942 A. After capitulation of Bandung, our troops remained in action in moutain districst of Java, Central Timor, Central and North Sumatra, Central Celebes and Central Borneo. This refuts enemy claims concerning general capitulation and is in accordance with instructions from the Netherlands Government in London prohibiting general surrender. B. Generals Pesman, Cox and Shilling continued to fight south of Bandung. General Ilgen carried on the fight near Malang, East Java. C. In Central Sumatra and East Coast of that Island, General Ovrakker kept up resistance as did Colonel Gosenson in Atjeh. D. The fate of all these troops is at present unknown. Japanese broadcasts claim North Sumatra group surrendered at the end of March and also that Central Celebes forces have since given up resistance. There is no confirmation that this is true. From – Van Mook Australia Date – April 8, 1942 The following summary of demolitions has been largely compiled out of information received from eye-witnesses and the knowledge of preparations made before the Japanese aggression. As the demolition of oil wells started a considerable time before the Japanese occupation, it may […]
Beste allemaal, Mijn naam is Eva Warner en ik ben op dit moment een onderzoek aan het uitvoeren voor mijn afstudeeropdracht. Deze scriptie gaat over de invloed van de Tweede Wereldoorlog in Indonesië op repatrianten, die na de oorlog in een leven hebben moeten opbouwen in Nederland. Mijn oma was 20 jaar toen ze als repatriant aankwam in Nederland. Zij zat samen met haar moeder en 8 broertjes en zusjes in Indonesië in een interneringskamp, terwijl haar vader krijgsgevangene was. Nu is mijn oma 93 en laat de laatste jaren steeds meer los over deze periode. Mij wordt alsmaar duidelijker hoe een vergeten periode dit is in de geschiedenis en hoe belangrijk het is dat deze steeds meer aan het licht komt. In mijn onderzoek komen verschillende aspecten naar voren. De situatie tijdens de oorlog zelf, de aankomst van de repatrianten, de ontvangst en ondersteuning, de erkenning en compensatie, maar ook de algemene kennis van de Nederlandse bevolking vandaag de dag over de oorlog in Indonesië. Voor dit laatste onderwerp benader ik u allen nu. Naar mijn idee is de kennis vrij gering in Nederland en wordt er weinig aandacht besteed hieraan in het onderwijs. De kennis die men heeft, […]
05-01-2018 – Sinds enige tijd heb ik een oudere halfbroer. John. John is 84. En vele jaren ouder dan ik. Dus ook veel wijzer. John is een Indo, net als ik. Dat wil zeggen John heeft al zijn leven lang een Nederlands paspoort. Alhoewel hij van gemengd bloed is. U weet wel. Javaans en Hollands bloed. Ooit hebben zich twee mensen omhelsd. Javaanse warmte en Hollandse nuchterheid die even werd vergeten. De navelstrengen van de kinderen die uit die omhelzingen werden geboren werden in kleine kruikjes in de Javaanse bodem begraven. Zo bleef je verbonden met je moederland. Je onbekende vaderland zou je pas vele jaren later zien. Oudere halfbroer John schrijft vaak korte pittige stukjes en plaatst deze op de sociale media. John is geen opgever. Hij houd nog steeds van medemensen. Zo heb ik John leren kennen. Tussen zijn regels door, lees ik, dat hij vaak wakker ligt. Dromen van vroeger, soms nachtmerries, beelden die steeds maar weer terug komen. John is één van de vele Indo halfbroers en halfzussen waar ik mij sinds enige jaren zeer verbonden mee voel. En mij ook zorgen over maak. Dat komt o.a. door mijn moeder. Die liet na haar overlijden een […]
G.A.F. Pietraroia, geboren 20 april 1913 te Padang. Opa werkte voor de Japanse inval als ambtenaar bij het gevangeniswezen te Pekalongan, Midden Java. Na de Japanse overname kwam hieraan een eind en Opa moest op zoek naar ander werk en vond dit in de suikerfabriek te Jatibarang een plaats niet ver van Brebes. Daar kwam het gezin te wonen in een speciaal gebouwde wijk voor werknemers van de suikerfabriek en zij werden de buren van de hierna genoemde families Havelaar en Soffner. In oktober 1945 begon de Bersiap en de mensen in Jatibarang werden opgepakt door Pemuda groepen. Een deel van de mannen werd bijeengedreven op de tennisbanen van de suikerfabriek en omgebracht. Een ander deel werd afgevoerd naar de gevangenis te Brebes waaronder Opa Oma mijn vader en zijn broertje alsmede de gezinnen Havelaar en Soffner en anderen. Na lange tijd navorsen kwam er eindelijk in 2009 licht in de tunnel. Ik kreeg contact met de volgende personen : De, inmiddels overleden, heer U.A. Soffner uit Rijswijk. Hij heeft Opa het laatst gezien toen hij samen met Opa en al die anderen in een kleine stinkende cel door de pemudas opgesloten werd in de gevangenis te Brebes. Ook […]
Mijn vader meldde zich in 1934 in Nederland als vrijwilliger aan bij het KNIL. Trouwde met mijn moeder in 1937 in Djokjakarta en stichtte in Nederlands-Indië een gezin. Zij kregen daar 4 kinderen, ik ben het vijfde kind en geboren in 1948 in Nederland. Tijdens de Japanse inval in maart 1942, werd mijn vader krijgsgevangene gemaakt en overgebracht naar Kamp Tjimahi bij Bandoeng. Vandaar werd hij getransporteerd naar de Birma-spoorlijn, waar hij als krijgsgevangene tewerk werd gesteld (1942-1945). Nadat ze bevrijd werden door de geallieerden, mocht hij in 1946 voor 6 maanden met ziekenverlof per “m.s. Ruys” naar Nederland. Nog niet wetende of zijn gezin de oorlog overleefd had. Door middel van het Rode Kruis kwam hij er achter, dat zij de Bersiap periode op Java hadden overleefd en zorgden ervoor, dat zij vanuit Soerabaya met de “m.s.Oranje” naar Nederland konden overkomen. Zij waren 11 maanden met hun gezin samen, toen mijn vader op 28 augustus 1947 weer te horen kreeg, dat hij met de “m.s. Kota Inten” terug moest naar Nederlands-Indië. Deze jongens hadden geen tijd om alles wat zij tijdens hun krijgsgevangenschap mee hadden gemaakt te verwerken. Geestelijk waren zij nog niet in staat om weer voor Nederland […]
Resten zeehelden in massagraf gestort Bron: Telegraaf Door OLOF VAN JOOLEN 22 januari 2018: in BINNENLAND AMSTERDAM – Menselijke resten uit oorlogswrakken die illegaal uit de Javazee zijn gehaald, werden in een anoniem massagraf op Oost-Java gestort. Het ligt vlakbij de havenplaats Brodong waar de wrakken in stukken zijn gezaagd. Dit onthult de Indonesische website Tirto.id na uitgebreid onderzoek. De site heeft verklaringen van bij de sloop betrokken medewerkers en beelden waarop valt te zien hoe de restanten van de schepen op Indonesische bodem in stukken worden gesneden. Bij dat werk zouden volgens aannemer Haji Ghoni schedels, voeten en ribben zijn gevonden. De ontdekking staat in schril contrast met het officiële Indonesisch/Nederlandse onderzoek waarin wordt gesteld dat er geen aanknopingspunten zijn voor een antwoord op de vraag waar de resten van schepen en bemanningen zijn. Bron The Guardian, klik hier voor het artikel: Bodies of second world war sailors in Java sea ‘dumped in mass grave’ Illegal metal scavengers accused of disposing of remains from British and Dutch warships. The remains of second world war sailors who died on British and Dutch warships in the Java sea were secretly dumped in an anonymous mass grave by modern-day metal scavengers as they […]
Buiten woedt de Hollandsche storm. Af en toe slaan de takken van de statige bomen in Utrecht met zweepslagen tegen de ruiten. Alsof zij hun ongenoegen willen laten blijken. De lelieblanke magistraat mompelt wat in een monotoon stemgeluid. Ongeïnteresseerd vraagt hij of hij goed te verstaan is. De 83-jarige Indische oma, geboren in het verre en warme Indonesië (voormalig Nederlands-Indië), knikt beleefd, ondanks dat zij hem niet goed verstaat, zoals veel Indische mensen zouden doen, immers opgevoed met respect voor autoriteit. Een wonder dat ze hier durft te staan. Zij heeft alle moed verzameld om eindelijk erkenning te krijgen over die periode in haar leven, die ze juist zo lang heeft willen vergeten. De angst die zij voelde als 8-jarig meisje, toen de Japanners haar vader, die bij de KNIL zat, van huis kwamen halen en de rest van de oorlog zonder vader moest zien te overleven. Tijdens de razzia’s in Bandoeng waar ze haar veel blankere broer moest helpen verbergen, omdat hij anders meegenomen zou worden om in een kamp voor de Japanners te werken. De honger, het ontbreken van haar broodnodige medicijnen, de uitputtende en gevaarlijke tochten te voet naar de stad om aan eten te komen. […]
Mijn vader meldde zich in 1934 in Nederland als vrijwilliger aan bij het KNIL. Trouwde met mijn moeder in 1937 in Djokjakarta en stichtte in Nederlands-Indië een gezin. Zij kregen daar 4 kinderen, ik ben het vijfde kind en geboren in 1948 in Nederland. Tijdens de Japanse inval in maart 1942, werd mijn vader krijgsgevangene gemaakt en overgebracht naar Kamp Tjimahi bij Bandoeng. Vandaar werd hij getransporteerd naar de Birma-spoorlijn, waar hij als dwangarbeider tewerk werd gesteld (1942-1945). Nadat zij bevrijd werden door de geallieerden, mocht hij in 1946 voor 6 maanden met ziekenverlof per “m.s. Ruys” naar Nederland. Nog niet wetende of zijn gezin de oorlog overleefd had. Door middel van het Rode Kruis kwam hij er achter, dat zij de Bersiap periode op Java hadden overleefd en zorgden ervoor , dat zij vanuit Soerabaya met de “m.s.Oranje” naar Nederland konden overkomen. Zij waren 11 maanden met hun gezin samen, toen mijn vader op 28 augustus 1947 weer te horen kreeg, dat hij met de “m.s. Kota Inten” terug moest naar Nederlands-Indië. Deze jongens hadden geen tijd om alles wat zij tijdens hun krijgsgevangenschap mee hadden gemaakt te verwerken. Echter het noodlot trof ook onze familie. Tijdens zijn plaatsing […]
Enkele maanden geleden schreef ik de volgende blog. Helaas tijdloos. https://peterflohr.blog/2017/08/08/in-krijgsgevangenschap-dagen-rond-de-capitulatie-van-japan/ Nee, vergeten zullen we dit nooit. “Het lied van de schuld” van Wieteke van Dort bij de begrafenis van mijn vader gezongen: Hier zijn we nog steeds niet mee klaar! Kom op 17 april 2018 naar Den Haag om dat te uiten.
At the beginning of October 1942 when my father and I walked over the main road near the coffee and rubber plantation Sumber Sewu, laying on the ridge of the Mount Semeru, when we heard trucks from a distance coming our way. We quickly hid behind the coffee bushes laying higher up than the road, (alas) we could see everything quite well. We saw 5 open trucks, they were loaded with bamboo baskets with therein laying white men. We heard the men screaming and crying for water and for help in English and Dutch. The baskets were piled up on the open trucks, they were driving direction Banyuwangi. I was 15 years old and so I could fully understand what was happening there in front of my eyes, but what touched me so much deeper were the voices of the desperate men begging for help and water. I was hiding behind my father and I heard him softly saying; “Oh my God”. We slowly walked home but over another road, neither of us said a word. There were no words for what we both had seen and heard… After the war, I often wanted to talk with my father about that […]
Dag Peggy, Heb in Ca genoten van de door jouw georganiseerde DAM demonstratie. Er zijn ook diverse you-tube films gemaakt. Op een er van hoorde ik je ook ons Amerindo’s noemen. Kan helaas niet meer de film terug vinden. Kan je het mij toe sturen? Dank, Ron Geenen
En daar sta je dan ineens, in een Indisch Huis in het zuiden van het land. Samen met een journalist. Daarover later meer. Enige dagen geleden ontving ik bij toeval het bericht dat de 95-jarige mevrouw van de Laar – van Beekom nóg wachtte op haar salaris. In 2015, vlak na de zogenaamde doorbraak, de uitbetaling – eindelijk! – van de salarissen aan de laatst levenden (de op 15 augustus 2015 nog in leven zijnde ambtenaren en militairen) die tijdens de Japanse bezetting geen salaris hebben ontvangen en daarna jaar in jaar uit hebben gestreden voor hun rechten via instanties of op eigen titel, belde deze mevrouw mij op. Ze belde naar ons kantoor OneBigAgency – het kantoor dat het oude Indisch Platform ondersteunde omdat er geen dagelijkse mankracht aanwezig was in Den Haag – en meldde dat ze blij was en graag haar salaris eindelijk ontving. Ik sprak haar en haar zoon toen en heb alle gegevens doorgegeven aan VWS, zoals we dat deden van alle mensen die via hun kinderen of via henzelf met ons in contact kwamen. Een indrukwekkende vrouw. Ze heeft gewerkt bij de inlichtingendienst. Voor, tijdens én na de oorlog. Dat is haar verhaal. Nu […]
(Note: De commissieleden weten van elkaar niet wie welke vragen heeft ingediend.) Wij danken Fleur Agema voor haar volharding! En de commissieleden voor de (mede) kritische noot zoals hieronder omschreven naar aanleiding van toezending van feiten en rapportages via IP 2.0, haar aangesloten partijen en de ondertekenaars van de petitie Indische Kwestie (2013 tot heden). —- Lijst van vragen over de evaluatie Uitkeringsregeling Backpay en subsidieregeling collectieve erkenning Indisch en Moluks Nederland (Kamerstuk 20454-130) 20454 Voortgangsrapportage uitvoering wetten oorlogsgetroffenen 1. Lijst van vragen Vastgesteld (wordt door griffie ingevuld als antwoorden er zijn) De vaste commissie voor Volksgezondheid, Welzijn en Sport heeft een aantal vragen voorgelegd aan de staatssecretaris van Volksgezondheid, Welzijn en Sport over de brief van 29 juni 2018 inzake de Evaluatie Uitkeringsregeling Backpay en subsidieregeling collectieve erkenning Indisch en Moluks Nederland (20454, nr. 130). De daarop door de staatssecretaris gegeven antwoorden zijn hierbij afgedrukt. (Anton te Meij: Let op dit gebeurt later. Vragen zijn nog niet beantwoord) Voorzitter van de commissie, Lodders Adjunct-griffier van de commissie, Clemens Nr Vraag Bijlage Blz. (van) t/m 1 Waarom heeft Regioplan de totstandkoming en de inhoud van de regeling niet meegenomen in de evaluatie, waardoor niet de volledige Backpayregeling is […]
HET KAMP IN EEN ANDER LEVEN……… Iedere week weer krijg ik post van lezers. De een wil zijn of haar verhaal kwijt, de ander wil hulp bij het vinden van organisaties, instellingen voor verdere hulp en een enkeling wil buiten mijn pagina om dank uit te spreken voor het plaatsen van de vele verhalen. Natuurlijk ben ik hiermee zeer vereerd en bereid om met hen mee te denken. Nee, ik weet niet alles maar samen komen wij er dan wel uit. Het is so wie so moedig als je dat doet. En wees ervan overtuigd dat het bij mij in goede handen is en dat ik daarmee op gepaste wijze omga. Soms zijn er van die verhalen die ik ontvang die ook mij emotioneren. Die mij echt wat doen en waar ik soms wat langer over pieker. Gelukkig kan ik het allemaal goed rationaliseren en maak zo’n verhaal niet tot mijn probleem want dat zou niet goed zijn. Mijn eigen vrouw lijdt aan PTSS en ook bij haar moet de oorlog en de Bersiap die in haar zit en die haar nu ziek maakt eruit. Een poosje geleden ontving ik het hier onderstaande verhaal. Oh, het was veel uitgebreider […]
29 juli 2018 MAG IK EVEN GAL SPUWEN…..? ik moet even een hard gekookt ei kwijt. HELP MIJ, IK RAAK IN VERWARRING De afgelopen jaren werd ik regelmatig uitgenodigd om weer een petitie te ondersteunen en te tekenen. Vele goede doelen vlogen over mijn scherm. De bescherming van jonge zeehonden, het ondersteunen van de vrije vogels op de weidegronden, de Indische Kwestie, het Traktaat van Wassenaar, het behoud van nog veel meer prachtige uitgangspunten. Bij elk verzoek dat bij mij binnenkwam werd ik gelijk getroffen door de kennelijke noodzaak die de initiatiefnemers/sters onderschreven als “keihard nodig om hier tegen in het geweer te komen en daardoor, met name, overheden min of meer te dwingen de wensen van de petitiemakers uit te voeren. Aan mij werd het overgelaten of ik al dan niet mijn handtekening wilde leveren om maar zoveel mogelijk zieltjes bij elkaar te krijgen. Praktisch ieder verzoek dat bij mij binnenkwam en nog steeds binnenkomt, had onmiddellijk mijn sympathie en was ik genegen om onmiddellijk mijn unieke handtekening te plaatsen Maar op het moment suprême van deze – voor mij – zeer belangrijke handeling bekroop mij het gevoel van; “wacht even, waar teken je precies voor, sta je er […]
Mijn vader was soldaat in het KNIL. Hij ging als jonge man naar Nederlands Indië. Hij trouwde met een Indisch meisje en kreeg kinderen. Ze zijn in 1935 met verlof naar Nederland geweest. De jaren daarna leefden ze vredig en in goede harmonie. In de 2e wereldoorlog werd hij geïnterneerd. Hij heeft 3 1/2 jaar in een Japans concentratiekamp gezeten. In dat kamp heeft hij diverse ziekte gehad en veel honger geleden. Na de oorlog kwam hij ziek en bijna blind terug bij ons gezin. Terug in Nederland bleek hij bijna blind en daardoor zodanig invalide hij geen normale baan kon vinden. In de jaren na de oorlog kreeg mijn vader een invaliditeitsuitkering en later pensioen. Met een groot gezin als het onze (10 kinderen) was dat geen vetpot. Mijn vader klaagde nooit, maar je kon zien dat hij zorgen had. Door een krantenwijk en een volkstuin te nemen kon hij het gezin voldoende voeden en af en toe een extraatje geven. Zelf had hij niet veel nodig en alles ging zoveel mogelijk naar ons, de kinderen, zodat wij fatsoenlijk gekleed en gevoed naar school konden gaan. Wij hebben een fijne jeugd gehad, het ontbrak ons aan niets. Waar ik […]
Kijk dan: Fleur Agema (PVV) ONTPLOFT tegen oorlogsslachtoffers-denigrerende Rutte III-staatssecretaris https://t.co/4ri0RAyJDE — Dagelijkse Standaard (@DDStandaard) 8 november 2018 Kijken!!! Video – Fleur Agema (PVV) ontploft, krijgt overweldigend applaus publieke tribune | ThePostOnline https://t.co/cC49z0Tc3S — Theodor Holman (@TheodorHolman) 9 november 2018 Nu op TPO (autotweet) – Video – Fleur Agema (PVV) ontploft, krijgt overweldigend applaus publieke tribune https://t.co/zpCZdET0Ts — Bas Paternotte (@baspaternotte) 8 november 2018 Tijdens het debat over uitkeringen aan oorlogsslachtoffers uit Nederlands-Indië ontplofte @FleurAgemaPVV van woede over de bejegening door de staatssecretaris van de getroffenen. Ze zouden ‘gekkies’ zijn genoemd. Deze mensen wachten al 73-jaar op salaris. https://t.co/CLZfGiPEH2 — Uri van As (@uri4u) 8 november 2018 Zo, Fleur Agema ontsteekt daar even in woede zeg: “Fleur Agema (PVV) ontploft, krijgt overweldigend applaus publieke tribune” https://t.co/b9iwuUKjsu via @TPOnl — Wierd Duk (@wierdduk) 8 november 2018 Flinke aanvaring: @FleurAgemaPVV ontploft tegen oorlogsslachtoffers-denigrerende Rutte III-staatssecretaris via @DDStandaard https://t.co/IJRPMSDkv3 — Federatie Indo (@FederatieIndo) 8 november 2018 “Bewaak de integriteit op @MinVWS ” aldus @FleurAgemaPVV nav het dwaalspoor waarop ambtenaren Kamerleden hebben geprobeerd te zetten @IndischeKwestie #Backpay #CollectieveErkenning #NederlandsIndiK — Federatie Indo (@FederatieIndo) 8 november 2018 Video – Fleur Agema (PVV) ontploft, krijgt overweldigend applaus publieke tribune https://t.co/iSnBBW7qEA — ThePostOnline (@TPOnl) 8 november 2018 […]
WILLEKEUR IN DE BACKPAY REGELING. Reactie van Henk Harcksen op de uitspraak over de Backpay. De kern van de uitspraak van de rechtbank (zie blog Backpay: een teleurstellende uitspraak) vormt de koppeling van peildatum (15 augustus 2015) en doelgroep. Dit heeft tot gevolg dat de groep van Backpay-uitkeringsgerechtigden tot een betwistbaar minimum beperkt wordt. Verder dringt zich de conclusie op dat met name budgettaire overwegingen de inhoud van de Backpay-regeling hebben bepaald. Budgettaire overwegingen en een beslissing op morele gronden verdragen elkaar slecht. Op geen enkele wijze gaat de rechtbank in op deze tegenspraak. Ergo volgens de rechtbank is er sprake van een symbolische peildatum, 70 jaar na de oorlog. Een symbolische datum, een juridisch novum, dat vragen opwekt. Het recht kent het rechtsbeginsel van verjaring. Na een bepaalde tijdsperiode kunnen rechten niet meer worden ingeroepen. De door de staatssecretaris verwoorde symboliek van een regeling 70 jaar na de capitulatie van Japan die door de rechtbank nog eens wordt herhaald in haar rechtsoverwegingen. Symbool van wat? Zeventig jaar rekken van opeenvolgende regeringen om tot een regeling te komen ? Nog bonter maakt de rechtbank het door te stellen: “een andere keuze voor een eerdere peildatum of een andere opstelling van […]
HET WORDT TIJD DAT WIJ DE KLEWANG WEER OPPAKKEN! MOETEN WIJ NIET EENS DE HELE BOEL BLOKKEREN IN DEN HAAG? KUNNEN WIJ HET MINISTERIE NIET BEZETTEN? Dit soort vragen bereiken mij regelmatig in berichten. En iedere keer weer geef ik aan dat wij daarvoor te beschaafd zijn en zulke dingen niet moeten doen. DEZE VRAGEN KOMEN NATUURLIJK VOORT UIT ALLE BESTAANDE FRUSTRATIES ROND DE INDISCHE KWESTIE. Allereerst begrijp ik dat wel, omdat alle betrokkenen het zat zijn om telkens opnieuw afgewezen, niet gehoord, niet begrepen en niet erkend worden als Nederlanders die door Nederlanders in de steek zijn en worden gelaten. Er is een zekere onwil bij de huidige regering om echt werk te maken van deze prangende kwestie. Nou bestaat bij mij de gedachte dat het overgrote deel van o.a. de Haagse politici helemaal geen weet hebben van waarover het gaat. Zij zijn praktisch allemaal ver na de oorlog en de Bersiap geboren. In de geschiedenisboeken wordt er nauwelijks iets over vermeld en zij hebben daardoor kennelijk onvoldoende kennis van deze hele materie. Ondanks aandringen om daarvan wel kennis te nemen door o.a. Peggy Stein en haar medestanders blijft iedere fatsoenlijke poging om serieus aan tafel te gaan zitten […]
PAPPIE LEEFT NIET MEER, MAAR WIJ WEL……… MACHTELOOS. Heel zijn leven heeft hij zijn vaderland gediend al jong van huis, ver van familie en vriend bij het KNIL zijn taken gaan doen dat was zijn karma in die tijd van toen jong moest hij al de vijand te zien verdrijven die hun voorgeschoteld waren als gele kromme wijven wat al heel snel en onverbloemd bleek men liet hun toen al genadeloos in de steek nauwelijks waren zij van wapentuig voorzien niet opgewassen tegen de meedogenloze vijand bovendien een lange tijd verblijven in het rottige jappenkamp werd hun leven bij terugkeer op Java een ramp hun huis, barang en de rest, alles was voor altijd weg kan het niet meer krijgen is alles wat ik zeg vergoedingen over die tijd die zij moesten ondergaan werden niet meer betaald, bleven ergens staan tot zoveel jaren later in hun nieuwe leven wil men nog steeds niets aan hun geven zij weten niet of zij zichzelf moeten schamen terwijl dit gedicht wordt geschreven met ogen vol tranen hebben zij daarvoor het vaderland moeten dienen dat zij nog steeds geen rechtvaardigheid verdienen geef hun na zoveel jaren hun eerlijke rechten zodat zij niet meer tegen […]
WIJ KWAMEN UIT ‘T LAND VAN INSULINDE AANGEVAREN VERDREVEN VAN ONZE GEBOORTEGROND OMDAT WIJ DAAR NIET MEER WELKOM WAREN KWAMEN IN HOLLAND AAN, HUN HART GEWOND BOUWDEN EEN NIEUW LEVEN IN NEDERLAND MONDJE DICHT EN WERKEN VOOR ‘T NIEUW BESTAAN NAUWELIJK ECHT GEHOLPEN, GEEN GULLE HAND BESEF DAT JE BENT IN HOLLAND VOORTAAN WIJ HEBBEN HET MET ELKAAR TOCH MAAR GEDAAN BOUWDEN EEN GOED EN EERLIJK LEVEN ACCEPTEERDE NEERLANDS ZWIJGEN MET HUN BESTAAN VERGATEN ZELF UITLEG VAN HUN VERHAAL TE GEVEN PAS NA JAREN ONTSTOND IN DE INDISCHE GROEP ERKEN DE NARE ERVARINGEN UIT DIE ROERIGE TIJD EEN RECHTVAARDIGE NIEUWE ROEP ZORG DAT WIJ VAN DIT TRAUMA WORDEN BEVRIJD AL ONS GELD EN GOEDEREN GINGEN DAAR VERLOREN NOOIT WERDEN WIJ DOOR IEMAND GECOMPENSEERD KWAMEN IN DIT LAND OM TOT DE ARMEN TE BEHOREN DE OVERHEID HEEFT HIERVAN NIETS GELEERD.
Edgar Vos about WWII in the Dutch East Indies. Bron: Anne Frank House “Please note: this film is in Dutch and has no subtitles. Dutch fashion designer Edgar Vos died 13 January 2010. In 1989 he talked to the Anne Frank House about his imprisonment in a Japanese camp in the Dutch East Indies. About the Second World War Edgar Vos has said: What I learned during the war is how important it is that others help you when you are in trouble. This interview is one in a series of interviews the Anne Frank House has held with people who experienced the Second World War as a child. It is shown in three episodes on this channel.” Deel 1: Deel 2: Deel 3: Wikipedia: Edgar Vos (Makassar, 5 juli 1931 – Fort Lauderdale, 13 januari 2010) was een Nederlands modeontwerper.[1] Vos wordt beschouwd als een van de invloedrijkste modeontwerpers van Nederland en werd samen met Max Heymans en Frank Govers gerekend tot de grote drie van de Nederlandse modeontwerpers.[2] Vos studeerde aan de Gerrit Rietveld Academie en liep stage bij Christian Dior. In 1971 opende Vos zijn eerste salon. Vos werd ook weleens de keizer van de Nederlandse modeontwerpers genoemd.[3] Hij ontving in 1994 de Max Heymans-ring, de hoogste mode-onderscheiding die Nederland kent. Vos ontwierp kleding voor onder […]
Dinsdag 11 februari 2020 is het D-Day voor de Indische Kwestie. De motie van de leden Van Gerven (SP) en Kerstens (PvdA), ‘verzoekt de regering om een onafhankelijke commissie van wijze personen in te stellen, die naar aanleiding van de NIOD rapporten uit 2005 en 2006 een finaal oordeel kan vellen over de wijze waarop de Nederlandse Staat het rechtsherstel van de Indische Gemeenschap in Nederland vorm zou moeten geven.’ PROGRAMMA: 12.00 uur: We verzamelen bij Cafe Luden Den Haag Plein 6-7 / daar kunnen we ook bijpraten over de Indische Kwestie en over 8 maart a.s. 14.00 uur: Lopen naar de ingang Tweede Kamer / Paspoort meenemen! De stemming van meerdere moties, waar onze motie tussen zit, start om: 15.00 uur, eind: 15.45 —————– Indisch Platform 2.0 en alle aangesloten partijen hebben er alles aan gedaan om de Indische Kwestie op de agenda te houden. Hieronder de site met posts en beeldmateriaal voor alle mensen die dit gemist hebben. https://deindischekwestie.nl/ Rondetafelgesprek: 30-09-2019 Tweede Kamer Rondetafelgesprek Indische Kwestie Introducties Mevr. P. Stein, Voorzitter Indisch Platform 2.0 Mevr. H. Ferdinandus, Directeur Stichting Pelita Mevr. Y. van Genugten, Directeur Indisch Herinneringscentrum: Zie hier de vragen van de heer Renkema (Groen Links) aan IHC Yvonne […]